Mołdawia – kraj na „pomoście”

W starożytności tereny obecnej Mołdawii były zamieszkiwane m.in. przez Daków, były też penetrowane przez koczowników Wielkiego Stepu – Scytów. Położenie na strategicznym szlaku między Europą i Azją spowodowało, że w średniowieczu ziemie Mołdawii były miejscem wielu kolejnych inwazji, m.in. Awarów, Pieczyngów, Kumanów, Węgrów, Rusi Kijowskiej i Mongołów. W końcu XIV w. powstało Hospodarstwo Mołdawskie, które […]

Litwa wychodzi z mroków…

Państwowości litewskiej sprzyjała korzystna (na przełomie XII i XIII wieku) sytuacja na arenie międzynarodowej – na Rusi pogłębiało się rozbicie dzielnicowe (od strony zachodniej nie było zagrożenia, tereny pomiędzy Litwą a Polską zajęte były przez plemiona jaćwieskie). Poszczególnymi szczepami dowodzili możni, nazywani wieszpacami (nazywani także kunigasami), którzy zawierali ze sobą umowy mające na celu opracowanie […]

Piastowie we Wrocławiu

Piastowie śląscy – linia dynastii Piastów zapoczątkowana przez syna Bolesława Krzywoustego, Władysława Wygnańca panująca w licznych księstwach śląskich (1138-1675) – ostatnim księciem śląskim z rodu Piastów, a także z całej dynastii był książę Brzegu, Wołowa i Legnicy Jerzy IV Wilhelm (do 1675). Ostatnim męskim przedstawicielem dynastii Piastów (z linii Piastów cieszyńskich) był Ferdynand II baron […]

Rurykowicze w “Halicji”

Ruś Halicko-Wołyńska lub Ruś Halicko-Włodzimierska (st.rus. Галицко-Волинскоє князство, łac. Regnum Galiciae et Lodomeriae) – jednostka polityczna (dzielnica) powstała w wyniku rozpadu Rusi Kijowskiej z głównymi ośrodkami w Haliczu i Włodzimierzu Wołyńskim. Inne ważniejsze grody i zarazem ośrodki administracyjne księstwa: Bełz, Brześć, Chełm, Czerwień, Drohobuż, Dźwinogród, Lwów, Łuck, Peresopnica, Przemyśl, Szumsk i Trembowla. Pierwsza pisemna wzmianka […]

Andegawenowie – polski „watykański” łącznik

Węgierskie aspiracje Andegawenów wywiedzione zostały z mariażu Mária/Marii (ok.1257-1325) – córki króla Stefana V/V. Istvána (1239-1272) z królem Neapolu Karolem II Andegaweńskim, który przez ślub stał się szwagrem węgierskiego króla z lat 1292-1290 Władysława IV Kumańczyka/IV. László (ok.1262-1290), a wobec jego bezpotomnej śmierci jednym z pretendentów do tronu. Tron jednak w latach 1290-1301 objął Andrzej […]

Arpadowie – węgierscy “Piastowie”

Historia Węgier po węgiersku tutaj 900-907 – Arpad (ok.845/50-907?), syn Almosa (zabitego w Siedmiogrodzie), książę-wódz – gyula (wybrany w Lebedii-Atelkuzu) Węgrów (w ten sposób stał się drugim w hierarchii węgierskich dostojników – pierwszym był książę sakralny – kende, kündü), w czasie wojny (894) Bizancjum przeciwko Bułgarii, w przymierzu z Morawianami zaatakował Panonię należącą do Franków […]

Gryfici – ślepcy we mgle

Gryfici – dynastia książąt pomorskich panująca na Pomorzu Zachodnim, nazwa rodu ukształtowała się w XV wieku i została zaczerpnięta od gryfa, którego członkowie rodziny używali jako swojego herbu od 1214 roku. Geneza rodu nie jest do końca znana, na pewno byli oni pochodzenia słowiańskiego, jednak istnieje kilka hipotez dotyczących ich korzeni: 1º byli oni spokrewnieni […]

Brandenburgia, a raczej jej margrabiowie – nasze utrapienie

„Dynastia” Askańska (1134-1320) 1157-1170 – Albrecht der Bär / Albrecht Niedźwiedź/ Albrecht (1100-1170), hrabia von Ballenstedt (1123-1170), książę von Sachsen (1138-1142), hrabia von Weimar-Orlamünde (od 1134-1170) jako Albrecht von Ballenstedt – wnuk Magnusa Billunga (ur.1072), jako margrabia marchii pogranicznej zdobył dla Marchii ziemię przegnicką / Prignitz (na prawym brzegu Łaby), zorganizował (1147) tzw. krucjatę połabską, […]

Między Soławą a Nysą – po ciemnej stronie mocy cz.II

Łużyce Dolne (dlnłuż. Dolna Łužyca, grnłuż. Delnja Łužica, łac. Lusatia Inferior, niem. Niederlausitz) z głównym miastem Chociebuż (dlnłuż. Chóśebuz – obecnie Cottbus) leży w większości na południu landu Brandenburgia i częściowo w landzie Saksonia, w VII wieku osiadły tu plemiona zachodniosłowiańskie Serbołużyczan, od osiadłego nad środkową Szprewą w trudno dostępnym Szprowskim Lesie plemienia Łużyczan wzięła […]

Między Soławą a Nysą – po ciemnej stronie mocy cz.I

Łużyce Górne, do XV wieku Milsko (grnłuż. Hornja Łužica, dlnłuż. Górna Łužyca, łac. Lusatia Superior, niem. Oberlausitz) z głównym miastem Budziszyn (grnłuż. Budyšin) w większości należy do Saksonii, częściowo leży zaś na południu landu Brandenburgia. Ziemie Milczan zostały podbite (Xw.) przez Święte Cesarstwo Rzymskie, krótko (1002-1005) należały do Polski (w czasach Bolesława Chrobrego) – pokój […]