Ákos I. István
| Strona | Autorzy | Nota |
| [1] | [2] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku węgierskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku węgierskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
István I. Ákos (pol. Stefan I Ákos) ( † 1315), węgierski możnowładca, sędzia królewski i palatyn (październik 1301 - październik 1307), jeden z tzw. Drobnych Królów (panów prowincji). ŻyciorysSyn sędziego królewskiego Ernye Ákosa. Z żoną Katarzyna (Katarin) nieznanego nazwiska miał 7 synów i 2 córki. Źródła historyczne obejmują lata 1281–1315. W 1281 roku był ispánem komitatów: Gömör i Borsod. W 1282 r. brał udział w bitwie nad jeziorem Hód, a następnie w oblężeniu austriackiego Bernstein i z królem IV. László walczył pod zamkami Gede i Perestyén. Po śmierci Władysława wspierał również Andrzeja III. W latach 1293–1295 był skarbnikiem królowej. W 1298 r. zawarł sojusz z królem Andrzejem III i większą liczbą szlachty. W latach 1298–1300 był [[sędzią|sędzią królewskim. Po śmierci króla (14 stycznia 1301 r.) pożegnał Andrzeja jako „ostatnią złotą gałąź Domu Árpáda”. Zdegradował urząd palatyna dopuszczając do tego, aby oligarchowie mogli nazywać się palatynem w swoich posiadłościach. Podczas interregnum (1301-1308) poparł spadkobiercę czeskiego tronu Wacława i otrzymał od niego różne stanowiska i majątki. W 1307 r. na diecie w Rákos uznał królem Karola Roberta, a następnie wycofał się z życia politycznego. Jego domena obejmowała komitat Borsod, około 50 posiadłości i 5 zamków (w tym Diósgyőr i Dédess). Jego siedziba mieściła się w Diósgyőr. Założył klasztor Paulinów w Diósgyőr i Bükkszentlélek. Ożenił jednego ze swoich synów, Stefana z córką bawarskiego księcia Wittelsbacha. Jedna z jego córek, Anics, została żoną skarbnika królewskiego Borsy Beke[1]. Beke jest wspomniany w źródłach jako „István nádor generusa” („magister Beke comes byhoriensis gener noster carissimus”).[2]. Po jego śmierci w 1317 r. jego synowie, Stefan II i Jan, brali udział w bitwie pod Debreczynem po stronie przeciwnego królowi prowincjonalnego władcy Kopasza Borsy. Po jego klęsce Stefan i Jan uciekli do zamku Dedesi. Zamek został oblężony, zdobyty, a oni zostali pojmani przez dowódcę króla, Dożę Debreceniego, po czym jako zdrajcy zostali skazani na utratę głowy i mienia. PrzypisyŹródła
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
