Újlaki III. Lőrinc

Strona	Autorzy	Nota
[1]	[2]	Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach.

Poprzednik: Książę Iloku (1477-czerwiec 1524) Następca: Újlaki V. Miklós koniec tytułu ?? Poprzednik: Wojewoda Bośni (bd) Następca: brak informacji brak informacji Poprzednik: Ban Maczwy (1477-1492) Współrządzący: Felföldi Pál (do 1479) Następca: Felföldi Pál brak informacji Poprzednik: Ban Maczwy (1496) Następca: brak informacji tytuł został zlikwidowany Poprzednik: Ban Belgradu (1511-1513) Następca: brak informacji brak informacji Poprzednik: Sędzia królewski (1518-1524) Następca: Szentgyörgyi Péter Sárkány Ambrus Notka Újlaki III. Lőrinc (pol. Wawrzyniec II Újlaki, chor. Lovro III Iločki) (* sierpień 1459, † czerwiec 1524), chorwacko-węgierski szlachcic, członek szlacheckiej rodziny Iločkich, bardzo zamożnej i potężnej w Królestwie Chorwacji. Jego tytulatura to: „Wojewoda (książę) Ilok”, ban Bośni, ban Maczwy (1477–1492), ban Belgradu (1511–1513), członek Królewskiej Rady (około 1516 r.) i sędzia królewski (1518–1524). Biografia Pochodzenie i rodzina Lőrinc urodził się między 6 sierpnia a 3 września 1459 r. Jego ojcem był Mikołaj V, ban Dalmacji i Chorwacji, wojewoda Siedmiogrodu, a także tytularny król Bośni. Matka zaś była Dorota Széchy z Gornja Lendava, druga żona ojca. Urodził się prawdopodobnie w Iloku, siedzibie rodziny, jako potomek niegdyś mniej szlachetnej rodziny z Dubicy w [żupania|żupanii]] Dolnej Slawonii (obszar odpowiadający współczesnej północno-zachodniej Bośni, na prawym brzegu rzeki Sawy), którego pierwszym znanym członkiem był Gug (w niektórych źródłach w Göge), który żył w XIII wieku. Był trzecim z rzędu, noszącym w rodzinie imię Lőrinc; jego pra-pra-pra-pradziadkiem był Lőrinc I, zwany Slaven (łac. Sclavus, węg. Tót), który zmarł w 1349 r., a bratanek tego ostatniego otrzymał imię Lőrinc II (fl. 1325-1367). Lőrinc urodził się między 6 sierpnia a 3 września 1459 r. Syn Mikołaja, bana (wicekróla) Chorwacji, wojewody Siedmiogrodu, a także tytularnego króla Bośni i jego drugiej żony Doroty Széchy de Felsőlendva, urodził się teraz Lőrinc prawdopodobnie w Iloku, siedzibie rodziny, jako potomek niegdyś niższej szlachty z hrabstwa Dubica w Dolnej Slawonii (obszar odpowiadający współczesnej północno-zachodniej Bośni, na prawym brzegu rzeki Sawy), którego pierwszym znanym członkiem był Gug (w niektórych źródłach Göge), który żył w XIII wieku. Był trzecim z rzędu, który nosił w rodzinie nazwisko Lőrinc; jego prapradziadek był Lőrinc I, zwany Slaven (łac. Sclavus, węg. Tót), który zmarł w 1349 r., a bratanek tego ostatniego miał na imię Lőrinc II (fl. 1325–1367). Pozostając jedynym męskim potomkiem ojca, odziedziczył duże majątki z mnóstwem zamków i warownych miast po śmierci ojca w 1477 r. Udało mu się zachować większość władzy i pozycji rodziny. Z dwóch jego małżeństw był tylko jeden syn, który zmarł w młodym wieku. Jego pierwszą żoną była Katarzyna Pongrác z Dengeleg, córka Jana Pongráca de Dengeleg, wojewody Transylwanii, który zmarł około 1510 roku. Potem poślubił Magdalenę Bakóci, która przeżyła go, a później poślubiła Władysława Morea z Csuli. Pozostając jedynym męskim potomkiem swego ojca, odziedziczył po śmierci ojca w 1477 r. duże majątki z wieloma zamkami i ufortyfikowanymi miastami. Teraz udało mu się zachować władzę i reputację rodziny. Z dwóch jego małżeństw miał tylko jednego syna, który zmarł w młodym wieku. Jego pierwszą żoną była Katarzyna Pongrác de Dengeleg, córka Jana Pongráca, wojewody Siedmiogrodu, zmarłego około 1510 roku. Następnie poślubił Magdalenę Bakóci, która go przeżyła i później wyszła za Władysława More de Csula. Orientacja polityczna Lőrinc po raz pierwszy wspomniany jest w dokumentach już w 1460 r., a następnie w testamencie ojca w 1471 r. Lőrinc odziedziczył w 1477 r. nie tylko własność ojca Mikołaja, ale ciągłość jego orientacji politycznej. Stało się to widoczne po śmierci króla Macieja Korwina w 1490 r., ponieważ on, podobnie jak większość chorwackiej szlachty, silnie wspierał nieślubnego syna Macieja, Jana Korwina, by został nowym królem. Ponieważ węgierska szlachta preferowała i ostatecznie wybrała Władysława II Jagiellończyka, nie przyjął go, ale dołączył do zwolenników trzeciego kandydata na tron, Maksymiliana I Austrii, który rozpoczął wojnę z Jagiellonem. Po raz pierwszy wzmiankowany w dokumentach już w 1460 r., a następnie w testamencie swego ojca w 1471 r. Lőrinc odziedziczył w 1477 r. nie tylko cały majątek ojca, ale także ciągłość orientacji politycznej tego ostatniego. Stało się to widoczne po śmierci króla Macieja Korwina w 1490 r., gdy on, podobnie jak większość chorwackiej szlachty, mocno popierał nieślubnego syna Macieja, Jana Korwina, by został nowym królem. Ponieważ szlachta węgierska preferowała i ostatecznie wybrała Władysława II Jagiellończyka, nie przyjął go, ale przyłączył się do zwolenników trzeciego kandydata na tron ​​Maksymiliana I z Austrii, który rozpoczął wojnę z Jagiellonem. Był to długotrwały związek między Habsburgami a rodziną Újlakich, ponieważ jego ojciec Mikołaj był zwolennikiem Fryderyka III na długo przed urodzeniem Lőrinca, a nawet stał się ojcem chrzestnym nowo narodzonego syna Fryderyka Maksymiliana w 1459 roku. Był to długotrwały związek między Habsburgami a rodem Újlakich, ponieważ jego ojciec Mikołaj był zwolennikiem Fryderyka III na długo przed urodzeniem Lőrinca, a nawet został ojcem chrzestnym nowo narodzonego syna Fryderyka Maksymiliana w 1459 roku. W wojnie między dwoma pretendentami do korony, która trwała od 1490 do 1491 roku i zakończyła się podpisaniem pokoju w Pozsony , był zdecydowanie po stronie Habsburga. Pod koniec działań wojennych nadal nie uznawał traktatu i Jagiellona za nowego króla. Gdy armia Jagiellona zaatakowała go w 1494 r., został zmuszony do wycofania się i ucieczki, tracąc prawie wszystkie posiadłości. W końcu jednak zmienił zdanie i przy pomocy wpływowych doradców króla zdołał dotrzeć do króla na audiencję w Peczu, aby go przeprosić i pogodzić. Dopiero w 1496 r. jego majątki zostały mu zwrócone pod warunkiem przejęcia po jego śmierci w razie nie pozostawienia męskiego spadkobiercy. W wojnie między dwoma pretendentami do korony, która trwała od 1490 do 1491 roku i zakończyła się podpisaniem pokoju w Pozsony, był on zdecydowanie po stronie Habsburgów. Pod koniec działań wojennych nadal nie uznawał traktatu i Jagiellończyka jako nowego króla rządzącego. Gdy wojska Jagiellończyka zaatakowały go w 1494 r., został zmuszony do wycofania się i ucieczki, tracąc prawie wszystkie swoje majątki. W końcu zmienił zdanie i z pomocą kilku wpływowych doradców królewskich, udało mu się dotrzeć do króla na audiencji w Peczu, aby go przeprosić i pogodzić. Dopiero w 1496 r. zwrócono mu jego majątki, pod warunkiem przejęcia po jego śmierci bez pozostawienia męskiego dziedzica. Wiek dojrzały i ostatnie lata Po odzyskaniu swoich nieruchomości, podobnie jak jego ojciec, starał się je utrzymać, a także budować i odnawiać fortyfikacje, wobec z każdym dniem zwiększającego się zagrożenia ze strony Osmanów. Najbardziej narażone ze wszystkich jego ziem były ziemie w północno-wschodniej Bośni i południowej części Maczwy. Wspierał Kościół katolicki i był jego patronem. Finansował budowę nowych obiektów sakralnych i odnowienie starych. Szczególnie skoncentrował swoje wysiłki na zachęcaniu papieża do kanonizacji Jana Capistrano, ponieważ ten katolicki męczennik zmarł w Iloku i został tam pochowany w miejscowym kościele franciszkańskim, lecz bez powodzenia. Po pojednaniu z królem pełnił kilka wysokich funkcji państwowych, np. bana Belgradu (1511–1513), członek Królewskiej Rady (około 1516 r.) i sędzia królewski (1517–1524). Lőrinc zmarł między 23 maja a 15 czerwca 1524 r. i został pochowany w kościele franciszkanów pw. św. Jana z Capistrano w jego mieście Ilok, obok grobów jego pierwszej żony Katarzyny i jego ojca Mikołaja. Choć nieco uszkodzony, jego nagrobek jest dość dobrze zachowany i jest dziś dostępny dla publiczności. Otrzymawszy z powrotem swoje posiadłości, starał się, podobnie jak wcześniej jego ojciec, utrzymywać je oraz budować i odnawiać fortyfikacje, z uwagi na rosnące z dnia na dzień zagrożenie osmańskie. Wszystkie jego ziemie teraz odsłonięte były w północno-wschodniej Bośni i południowej części banatu Maczwy. Wspierał Kościół katolicki i był jego patronem. Sfinansował wzniesienie nowych obiektów sakralnych i odnowę starych. Szczególnie skoncentrował swoje wysiłki na wezwaniu papieża do kanonizacji Jana Kapistrana, ponieważ ten katolicki męczennik zmarł w Iloku i został tam pochowany w miejscowym kościele franciszkańskim, lecz bezskutecznie. Po pojednaniu z królem pełnił kilka wysokich obowiązków państwowych, m.in. bana Belgradu (1511–1513), członka Królewskiej Rady Izby (ok. 1516) i sędziego królewskiego (1517–1524). Zmarł między 23 maja a 15 czerwca 1524 r. i został pochowany w kościele franciszkańskim św. Jana Kapistrana w swoim mieście Ilok, obok grobów jego pierwszej żony Katarzyny i ojca Mikołaja. Chociaż nieco uszkodzony, jego nagrobek jest raczej dobrze zachowany i jest dziś dostępny dla zwiedzających. Zobacz także Ród Iločki Kapistran Banat Maczwy Banat Belgradu Linki zewnętrzne Duke Lovro of Ilok – ruler in Ilok's Palace Lovro / Lawrence – the last scion of his family The tombstones of Nicholas and Lawrence of Ilok Lovro / Lawrence of Ilok in the book A history of the Croatian people from their arrival on the shores of the Adriatic to the present day written by Francis Ralph, New York 1962 The Church of St. John of Capistrano in Ilok holds the remains of Nicholas and Lawrence of Ilok

Újlaki III. Lőrinc Wawrzyniec II Újlaki Lovro III. Iločki (chor.) — Książę Iloku — Książę Iloku Okres 1477 czerwiec 1524 Poprzednik Újlaki V. Miklós Następca koniec tytułu ?? Wojewoda Bośni Okres brak daty ?? brak daty ?? Poprzednik brak informacji Następca brak informacji Ban Maczwy Okres (1) 1477, (2) 1496 (1) 1492, (2) 1496 Poprzednik 1. Felföldi Pál 2. brak informacji Następca 1. brak informacji 2. tytuł został zlikwidowany Ban Belgradu Okres 1511 1513 Poprzednik brak informacji Następca brak informacji Sędzia królewski Okres 1518 1524 Poprzednik Szentgyörgyi Péter Następca Sárkány Ambrus Dane biograficzne Ród Újlaki Pochodzenie węgierskie Państwo Królestwo Węgier w unii personalnej z Królestwem Chorwacji Wyznanie rzymskokatolickie Urodziny sierpień 1459 Śmierć czerwiec 1524 Ojciec V. Miklós (Nikola) Matka nieznana 1.żona Katherine Pongrác z Dengeleg 2.żona Bakóci Magdalene