Куновичка битка
| Strona | Autorzy | Nota |
| [1] | [2] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
NotkaKуновичка битка (pol. Bitwa pod Kunovicą lub Bitwa pod Kunovitsą) – bitwa między krzyżowcami dowodzonymi przez Jana Hunyadiego a wojskiem Imperium Osmańskiego, która miała miejsce 2 lub 5 stycznia 1444 r. w pobliżu góry Kunovica (Suva Planina) między Pirotem i Niszem[1]. BitwaWojska chrześcijańskie rozpoczęły odwrót 24 grudnia 1443 r.[2] po bitwie pod Zlaticą. Siły osmańskie podążyły za nimi przekraczając rzeki: Iskar i Nišava, a na przełęczy Kunorica zaatakowały (niektóre źródła twierdzą, że wpadły w zasadzkę) tylne flanki wycofującej się armii, złożone z wojsk z serbskiego despotatu pod dowództwem Đurađa Brankovića. Bitwa toczyła sie w nocy, przy pełni księżyca. Hunyadi i Władysław, którzy już przechodzili przez przełęcz, byli strzeżeni przez piechotę i zaatakowani przez siły osmańskie w pobliżu rzeki po wschodniej stronie góry.[3] Turcy zostali pokonani, a wielu dowódców osmańskich, w tym Mahmud Çelebi z rodziny Çandarlı (w niektórych wcześniejszych źródłach nazywanych Karambeg[4]), zostało schwytanych.[1] Porażka Osmanów w bitwie pod Kunovicą i schwytanie Mahmuda Beya, zięcia sułtana, stworzyły wrażenie zwycięskiej kampanii[5]. Według niektórych źródeł Skanderbeg był zaangażowany w tę bitwę po stronie osmańskiej i opuścił wojska osmańskie podczas konfliktu[6]. NastępstwaCztery dni po tej bitwie koalicja chrześcijańska dotarła do Prokuplje. Đurađ Branković zaproponował Władysławowi III i Janowi Hunyadi, aby pozostali w serbskich umocnionych miastach na zimę i kontynuowali kampanię przeciwko Turkom wiosną 1444 r. Odrzucili oni jego propozycję i wycofali się[7]. Pod koniec stycznia 1444 r. wojska Władysława i Hunyadiego dotarły do Belgradu[8], a w lutym dotarły do Budy, gdzie zostali powitani jako bohaterowie[3]. W 1444 r. posłowie państw chrześcijańskich zostali wysłani do Adrianopola i przygotowali podpisanie dziesięcioletniego traktatu pokojowego zwanego pokojem w Szeged[9]. Współczesne źródła ottomańskie obwiniają rywalizację między dowódcami Kasimem i Turahanem za porażkę pod Kunovicą, a niektórzy twierdzą, że serbski Despot Đurađ Branković przekupił Turahana, aby nie brał udziału w bitwie.[5][10][11] W wyniku tego Turahan spadł z łaski i został skazany na wygnanie przez sułtana do więzienia w Tokat.[12][5] Bitwa ta upamiętniona jest w serbskiej epickiej piosence Cios, wiatr (serb. Подухни ветре).[13] Źródła
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
_big.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 Babinger, Franz (1992). Mehmed the Conqueror and His Time. Bollingen Series 96. Translated from the German by Ralph Manheim. Edited, with a preface, by William C. Hickman. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. s. 25.
- ↑ Mirčetić, Dragoljub (1994). Vojna istorija Niša: deo 1. Od najstarijih vremena do prvog srpskog ustanka. deo 2. U sredjem veku (700-1459). deo 3. U razdoblju Turske vlasti (1459-1878). Prosveta. s. 95.
- ↑ 3,0 3,1 Setton, Kenneth M.; Hazard, Harry W.; Zacour, Norman P. (1990). A History of the Crusades: The Impact of the Crusades on Europe. Univ of Wisconsin Press. s. 293.
- ↑ Der katholische Volksfreund: Wochenschrift für häusliche Erbauung und Belehrung des katholischen Volkes. Rieger. 1855. s. 352.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Imber, Colin (2006). The Crusade of Varna, 1443–45. Aldershot: Ashgate Publishing. ss. 16-17, 51.
- ↑ Gegaj, Athanase (1937), L'Albanie et l'Invasion turque au XVe siècle. Universite de Louvain. s. 120: (W 1443 r. nadarzyła się okazja do realizacji jego planu. Turcy wypowiedzieli wojnę zbuntowanym chrześcijanom. Pod Kunovicą, niedaleko Niszu, doszło do bitwy. Armią sułtana dowodzili Karambeg, Pasza z Rumelii i Scanderbeg. Jednak od początku starcia skrzydło powierzone Scanderbegowi porzuciło swoje pozycje; reszta armii tureckiej...)
- ↑ Jireček, Konstantin (1978). Istorija Srba. Slovo ljubve.
- ↑ Калић-Мијушковић, Јованка, Европа и Срби: средњи век. Историјски Институт, 2006. s. 405.
- ↑ Gregory 2011, s. 389.
- ↑ Ćorović, Vladimir (2014). Istorija srpskog naroda. eBook Portal. GGKEY:XPENWQLDTZF. s. 353.
- ↑ Željko Fajfrić (1999). Sveta loza Brankovića. Grafosrem.
- ↑ Babinger, Franz (1987) [1936]. "Turakhān Beg". In Houtsma, Martijn Theodoor (ed.). E.J. Brill's first encyclopaedia of Islam, 1913–1936, Volume VIII. Leiden: BRILL. s. 877.
- ↑ Gavrilović, Andra (1912). Istorija srpske i hrvatske književnosti usmenoga postanja. Izd. Knjižara G. Kona. s. 26.
- ↑ Hussey, Joan Mervyn (1966). The Cambridge Medieval History. University Press. s. 383.