Albrecht I. (HRR)
Strona | Autorzy | Nota |
[1] | [2] | Ten artykuł pochodzi z Wikipedii w języku polskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku polskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
Albrecht I. (pol. Albrecht I Habsburg, węg. I. Albert, chor. Albert I., cz. Albrecht I. Habsburský, słow. Albrecht I.) (* 1255, † 1 maja 1308 nad rzeką Reuss koło Brugg) – od 1282 książę Austrii, od 1298 król Niemiec. Pochowany w Spirze. W 1282 r., za zgodą elektorów Rzeszy, ojciec, król Rudolf I, nadał Albrechtowi w lenno Księstwo Austrii, dziedzictwo po wymarłych Babenbergach. Rudolf starał się zapewnić synowi sukcesję w Niemczech, jednak elektorzy obawiali się rosnącej potęgi rodu Habsburgów. Albrecht zdobył jednak tron w lipcu 1298, kiedy wybrano go w Moguncji jako antykróla przeciwko królowi Adolfowi von Nassau. Koronował się miesiąc później w Akwizgranie. Albrecht zwyciężył przeciwnika w bitwie pod Göllheim i stał się jedynowładcą Rzeszy. Albrecht próbował zdobyć dla Habsburgów sukcesję hrabstw Holandii i Zelandii w Niderlandach. Na tym tle doszło do konfliktu z elektorami-arcybiskupami Moguncji Gerardem II z Eppsteinu, Kolonii Wigboldem z Holte i Trewiru Dietrichem von Nassau oraz palatynem Renu Rudolfem I Wittelsbachem. Na próbę pozbawienia go tronu król odpowiedział odebraniem majątków królewskich, które elektorzy bezprawnie zajęli, oraz anulowaniem ceł nałożonych od 1250 r. na kupców i szlachtę w Nadrenii. Znacznie osłabiło to siłę nadreńskich elektorów. Konsekwentnie później prowadził politykę popierania miast i obrony chłopów. Nieprzyjazne były stosunki pomiędzy Albrechtem a papiestwem. W 1295 r., jeszcze jako książę austriacki Albrecht zawarł sojusz z przeciwnikiem papieża Bonifacego VIII, królem Francji – Filipem IV. Ponadto Albrecht nie zabiegał o poparcie papieża, a ten uważał się za zwierzchnika władzy królewskiej i cesarskiej w Niemczech. Z czasem zmienił politykę wobec Bonifacego, licząc na możliwość koronowania się na cesarza. Zerwał przyjazne stosunki z Francją i popierał sukcesję Andegawenów, podopiecznych papieża, na Węgrzech. W 1306 r., gdy zamordowano Wacława III, nadał Czechy w lenno swojemu synowi, Rudolfowi III. Rudolf zmarł jednak w 1307 r., a przejęcie władzy w Czechach przez Habsburgów nie udało się. W 1307 r. Albrecht wyprawił się do Turyngii przeciw landgrafowi Fryderykowi I z rodu Wettynów. Poprzednik Albrechta, Adolf z Nassau, wykupił kraj od poprzedniego władcy, landgrafa Albrechta II Wyrodnego, ale ten ostatni został usunięty z tronu. Król próbował przywrócić zależnego od Korony władcę, lecz został pokonany w bitwie pod Luckau w maju tego roku. Albrecht I zginął zamordowany przez bratanka Jana Parricidę. Małżeństwa i potomstwoAlbrecht ożenił się 20 grudnia 1274 r. z Elżbietą Tyrolską, córką hrabiego Tyrolu Meinharda II i Elżbiety Wittelsbach, córki księcia Bawarii Ottona II i miał z nią razem siedmiu synów i pięć córek:
|
|