Bebek II. Imre
Strona | Autorzy | Nota |
[1] | [2] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku węgierskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku węgierskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
Bebek II. Imre Pelsőci (* 28 listopada 1405, † nieznana), węgierski szlachcic, członek Zakonu Rycerskiego Joannitów, przeor Vrany do 1403 r. Syn Detre.[1] Imre, uczestnik spisku przeciwko królowi Zygmuntowi wiedział, że ten jest nieprzebaczającym wrogiem i dlatego zdawał sobie sprawę z tego, że po zlikwidowaniu buntu w 1403 przyjdzie mu za ten udział zapłacić. Niebawem Imre został schwytany przez Pawła Besenyő, bana Dalmacji i Chorwacji i wysłany do Władysława Neapolitańskiego jako więzień. Imre nawet po stłumieniu buntu nie poddał się Zygmuntowi, więc utracił swoją pozycję polityczną. Prawdopodobnie zmarł za granicą.[2] Od 1392 r. do 28 listopada 1405 r. był rycerzem Zakonu Joannitów. W lipcu 1396 r. wraz z kilkoma europejskimi przywódcami Zakonu przyłączył się w Budzie z armią zakonną do międzynarodowej krucjaty przeciwko Turcji zwołanej przez króla Zygmunta. Wyprawa ta zakończyła się klęską w bitwie pod Nikopolem. Po klęsce statki Zakonu Joannitów ewakuowały króla Zygmunta i jego eskortę przez Dunaj na Morze Czarne, a stamtąd do Konstantynopola.[3] W 1403 r. został banem Dalmacji i Chorwacji[1] Imre Pelsőci Bebek († po 28 listopada 1405), członek Zakonu Rycerskiego Johannitów, był wranskim cięciem do 1403 r. Syn Bebek Detre. [1] Zygmunt był nieprzebaczającym wrogiem, który odpalił powstanie 1403 przeciwko królowi. Został schwytany przez Pála Bessenyő Özdögei, Chorwata, i wysłany do László Neapolu jako więzień. Nawet po stłumieniu powstania nie poddał się Zygmuntowi, więc stracił tytuł dworski. Prawdopodobnie zmarł za granicą. [2] W 1403 r. Imre Bebek zwrócił się przeciwko swojemu królowi. Doszło do narodowego powstania przeciwko Zygmuntowi, którego przywódcami byli Bebekowie: Detre i Imre. Niezadowoleni wielmoże zaprosili na węgierski tron Władysława Neapolitańskiego, syna króla Károla Małego. Decyzją Imre Bebek część komitataów południowych oraz dalmatyńskich zamków i miast zaakceptowała pretensje Władysława. Na czele armii południowej Imre Bebek, nowo mianowany korpus chorwacki przeciwko niemu, zmiażdżył armię Pála Bessenyeiego i pojmał samego wodza. W 1403 r. Arcybiskup Esztergom został koronowany na króla Węgier przez króla László w Zadarze specjalną koroną. Ale przeciwny król, László, nie odważył się już wjechać do kraju, lecz mianował porucznikiem, w wyniku czego całe powstanie zginęło. Imre Bebek ponownie rozpalił Południe i został przywódcą powstania rewolucyjnego, z powodu upokarzającego prawa do pokoju i gorliwych działań zwycięzców. Nawiązał kontakt z Wilhelmem, austriackim księciem, szwagrem Władysława, który zaatakował Węgry na zachodniej granicy. Imre Bebek został zatem pozbawiony przez sąd w Zelandii 28 listopada 1405 r. Okoliczności i czas jego śmierci nie są znane, niektórzy twierdzą, że popadł w niewolę, a inni uważają, że zmarł na wygnaniu w obcym kraju. Ta ostatnia możliwość jest jeszcze bardziej prawdopodobna, ponieważ Vrana i dalmatyńskie zamki Przeoratu zostały zachowane przez Władysława, który w 1409 roku sprzedał je Republice Weneckiej. Dyplom z dworu Zygmunta z 1412 r. wymienia Imre jako zmarłego[3]. W 1403 roku w Zadarze król Władysław Neapolitański został koronowany specjalna koroną na króla Węgier przez arcybiskupa ostrzyhomskiego. Jednak wicekról László nie odważył się już penetrować w głąb kraju, zamiast tego mianował namiestnika i wrócił do domu, przez co całe powstanie wygasło. W wyniku upokarzającego ruchu pokojowego i nadgorliwości zwycięzców Imre Bebek ponownie podpalił region południowy i wyłonił się jako główny przywódca wznowionego powstania. Związał się z księciem austriackim Wilhelmem, szwagrem László z Neapolu, który zaatakował Węgry na zachodniej granicy. Dlatego 28 listopada 1405 r. Zsigmond pozbawił Imré Bebeka tytułu Vrana. Okoliczności i czas jego śmierci nie są znane, według niektórych opinii poległ uwięziony w zamkach Słowacji, według innych zmarł w obcym kraju, na zesłaniu. Ta druga opcja jest bardziej prawdopodobna, ponieważ ponieważ László zdołał utrzymać Vránę i dalmatyńskie zamki na zboczu, które następnie sprzedał Republice Weneckiej w 1409 roku. Zaświadczenie z sądu Zsigmonda z 1412 r. wymienia go jako zmarłego. Przypisy
|
|
- 0+
- 0p
- Strony przetłumaczone z węgierskiej Wikipedii
- Ákos
- Bebek
- Pelsőci
- Banowie
- Banowie całej Slawonii
- Banowie Dalmacji i Chorwacji
- Seklerscy przywódcy
- Urzędnicy Królestwa Węgier
- Węgierscy dygnitarze historyczni
- Węgierscy szlachcice
- Węgierscy urzędnicy królewscy
- Nieznana data urodzenia
- Urodzeni w XIV wieku
- Zmarli w 1405
- Zmarli w XV wieku