Bitka kod Gorjana 1537.
Strona | Autorzy | Nota |
[1] | [2] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
Bitka kod Gorjana lub Bitka kod Đakova (weg. Diakovári csata, pol. Bitwa koło Gorjana) – bitwa stoczona dnia 9 października 1537 roku pod Gorjani, miejscowością w dzisiejszej Slawonii (dziś we wschodniej Chorwacji), pomiędzy miastami Đakovo i Valpovo, w ramach Małej Wojny na Węgrzech oraz Stuletniej Wojna Chorwacko–Osmańska. TłoPo siedmiu latach wojny i nieudanym oblężeniu Wiednia w 1529 r. podpisano rozejm w Konstantynopolu, na mocy którego Habsburgowie uznali Jana Zápolyę za króla Węgier jako wasala osmańskiego, a Osmanowie uznali panowanie Habsburgów nad Królewskimi Węgrami. Traktat ten nie zadowolił ani Jana Zápolyi, ani austriackiego arcyksięcia Ferdynanda, którego armie zaczęły toczyć potyczki wzdłuż granic. Ferdynand postanowił w 1537 roku zadać Janowi decydujący cios, naruszając w ten sposób traktat. BitwaFerdynand wysłał 24-tysięczną armię (z Austrii, Węgier, Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Czech, Tyrolu i Chorwacji) pod dowództwem szlachcica kraińskiego Johanna Katzianera, aby zajęła Osijek.[1] Oblężenie spełzło na niczym i w związku z pojawieniem się kawalerii osmańskiej wysłanej przez gubernatora Belgradu[1] armia musiała się wycofać. Armia osmańska dotarła do Austriaków w pobliżu bagien Gorjani, niedaleko Đakovo i Valpovo nad rzeką Drawą. Katzianer zauważył, że armia osmańska była mniejsza, niż się spodziewał, i rozkazał swoim najszybszym jednostkom zaatakować kawalerię osmańską. Kawaleria osmańska cofnęła się, ale tylko po to, by zwabić kawalerię austriacką w pułapkę. Garnizon Osijeku, a także kawaleria osmańska natychmiast zaatakowały z obu stron i z przodu, zabijając większość kawalerii austriackiej. Następnie Turcy przypuścili kontratak na bezbronną obecnie piechotę Katzianera. Austriacy zostali dotkliwie pokonani, a Katzianer uciekł z pozostałą kawalerią i porzucił swoją armię. Cała siła została unicestwiona.[1] Według doniesień zginęło 20 000 ludzi,[2] w tym generałowie Ludwig Lodron i Pavle Bakić. Odciętą głowę Bakicia przewieziono do Konstantynopola. NastępstwaKampania ta była katastrofą o podobnej skali jak ta w Mohaczu i dlatego nazwano ją austriackim Mohaczem. Wiadomość o klęsce była szokiem w Wiedniu i w 1538 roku podpisano nowy traktat w Nagyvárad. Katzianer został aresztowany, a jego miejsce na stanowisku dowódcy chorwackiej obrony zajął Nikola Jurišić. Jakiś czas później Katzianer uciekł z wiedeńskiego więzienia i ukrywał się w majątkach Zrinskich, dopóki nie stracił przychylności Zrinskich i tym samym został stracony.[1] |
|
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Budak 2002 ↓.
- ↑ 2,0 2,1 Jaques 2007 ↓, s. 1061.
Źródła
- Jaques Tony (2007). Dictionary of Battles and Sieges: A Guide to 8,500 Battles from Antiquity Through the Twenty-First Century. wyd. Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0313335396.
- Budak Neven (2002).Habsburzi i Hrvati - Građanski rat”. Habsburgs and the Croats - Civil war. „Kolo” (3): [dostęp: 2014-01-20].
- Stephen The Ottoman Empire 1326 - 1699.. wyd. Osprey, New York. (2003) s. 52.
- Aleksa Историја Срба у Угарској: од пада Смедерева до сеобе под Чарнојевићем (1459-1690). Zagreb: wyd. Привредникова. (1914)