Bitka na Dravi

Z Europa Środkowa
(Przekierowano z Bitwa nad Drawą)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Węgierskie najazdy na Europę

Południowy Bug (896)  ♦  Brenta (899)  ♦  Pozsonyi (907)  ♦  Eisenach (908)  ♦  Lechfeld (910)  ♦  Rednit (910)  ♦  Aschbach (913)  ♦  Püchen (919)  ♦  Bitwa nad Drawą (925 (?))  ♦  Riade (933)  ♦  W.l.n.d.r (934)  ♦  Fraxinet (942)  ♦  Hiszpania (942)  ♦  Wels (943)  ♦  Augsburg (955)  ♦  Bitwa nad Driną (ok.960)  ♦  Syrmia (ok.960)  ♦  Wojna bułgarsko-węgierska (880–1380)

Notka

Chorwacja na mapie Europy około 900 roku.

Bitka na Dravi (pol. Bitwa nad Drawą) toczyła się między armią Tomisława z Chorwacji a siłami plemion węgierskich pod wodzą wielkiego księcia Zoltána, najmłodszego syna Arpada, założyciela dynastii Arpadów.

Pop Dukljanin w swoim dziele pt. Ljetopis (Historia Królestwa Słowian) z końca XII wieku, pisze, że Tomisław z Chorwacji pokonał Węgrów w bitwie.[1] Inni kwestionują wiarygodność tego opisu, ponieważ nie ma dowodów na taką interpretację w innych dokumentach.[1]

Dokładne miejsce i czas bitwy nie są znane, ale niewiele zachowanych średniowiecznych źródeł sugeruje, że starcie miało miejsce na prawym brzegu rzeki Drawy w średniowiecznej Slawonii lub w dawnym Księstwie Panońskiej Chorwacji w 925 roku. Slawonia powinna były integralną częścią średniowiecznego państwa chorwackiego, gdyby doszło do bitwy, jednak według bizantyjskiego władcy Konstantyna Porfirogenety znajdowały się pod kontrolą Węgier.[1]

Po bitwie nastąpiło zjednoczenie Chorwacji nadbrzeżnej i terytorium panońskiej Chorwacji.

Tło, bitwa i konsekwencje

Po przybyciu na Nizinę Panońską pod koniec IX wieku i podbiciu ludzi mieszkających na północ od rzeki Dravy, Węgrzy zintensyfikowali swoje szybkie rabunkowe napady na całą kontynentalną Europę. Zaczęli od czasu do czasu przeprowadzać niszczycielskie naloty i kampanie wojskowe także na południu, przez rzekę Drawę, na terytorium Księstwa Panońskiej Chorwacji. Udało im się pokonać ostatniego znanego władcę Księstwa Brasława (panował w latach 880–898/900), który został wasalem Królestwa Wschodniofrankijskiego. Gdzieś na początku X wieku Węgrzy poszli dalej na południe i zaatakowali Księstwo Chorwacji, rządzone wówczas przez Muncimira] (892–910) i jego następcę Tomisława (910–928), dwóch kneziów (książąt) z dynastii Trpimirovićiów.

Tomisław podjął działania zapobiegające najazdom Węgier, mobilizując swoją armię, przemieszczając się na północ i prowadząc działania militarne w walce z wrogiem. Według skąpych źródeł średniowiecznych decydująca bitwa rozegrała się na bliżej nieokreślonym obszarze na prawym, południowym brzegu Drawy. Historycy doszli do takiego wniosku na podstawie następujących źródeł: Latopis Popa Duklanina z XII wieku (rozdział XII: „... Król Tomisław, dzielny młodzieniec i potężny wojownik, ... stoczył wiele wojen z i król węgierski i zawsze zmuszał go do ucieczki… ”), De Administrando Imperio (O zarządzaniu państwem) z X wieku, Gesta Hungarorum z XII wieku i Historia Salonitana z XIII wieku.

Nie ma współczesnych relacji z bitwy. W „De Administrando Imperio”, napisanym kilkadziesiąt lat po bitwie przez cesarza bizantyjskiego Konstantyna VII Porfirogenetę, znajduje się więcej danych o kolejnej bitwie, jaką Tomisław stoczył, bitwie na Wyżynie Bośniackiej z armią potężnego Imperium Bułgarskiego w 927 roku, co zaowocowało zdecydowanym zwycięstwem Chorwatów. Wraz z zapewnieniem Konstantyna, że ​​Tomisław był w stanie wystawić armię składającą się ze 100.000 piechoty i 60.000 żołnierzy konnych (których liczby są kwestionowane), pokazuje to jednak siłę i możliwości armii chorwackiej, zdolnej do odrzucenia Węgrów. Zgodnie z analizą paleograficzną oryginalnego rękopisu DAI, założono, że liczba mieszkańców średniowiecznej Chorwacji szacowana jest na 440.000÷880.000 ludzi, a liczba wojskowa Franków i Bizantyjczyków składała się najprawdopodobniej z 20.000÷100.000 piechurów i 3.000÷24.000 jeźdźców zorganizowanych w 60 [aliagonach.[2][3]

Poszerzenie granic Chorwacji około 925 r. po bitwie pod Drawą.

Po bitwie Tomisław przejął kontrolę nad terytorium na południe od Drawy, jednocząc chorwackie ziemie od Morza Adriatyckiego na południu po rzekę Drawę na północy, a także od wschodniej części Istrii (Raša) na zachodzie do rzeki Driny. na wschodzie. Ponadto chorwacki władca zarządzał nadmorskimi miasteczkami bizantyjskiej prowincji Dalmacji, które otrzymał od cesarza.

Zapisy dwóch Synodów Biskupów, które odbyły się w Splicie w 925r. i 928r., pośrednio potwierdzają, że Chorwacja obejmowała terytorium średniowiecznej Slawonii ze stolicą w Sisaku. Na synodzie w 925 roku Grzegorz z Ninu stracił swoją diecezję i zaproponowano mu wybór innej spośród tymczasowo wolnych miejsc biskupich w Skradinie, Sisaku lub Delmit (być może Delminium – dzisiejszy Tomislavgrad, może Omis). Już sama możliwość wyboru Sisaka, jedynego biskupstwa w Slawonii w tamtym czasie i siedziby władcy panońskiej Chorwacji, potwierdza, że ​​obszar tego dawnego księstwa był po bitwie pod Drawą kontrolowaną przez króla Tomisława z Chorwacji.

Galeria

See also

Przypisy

  1. 1,0 1,1 1,2 Florin Curta, Southeastern Europe in the Middle Ages, 500-1250, Cambridge University Press, 2006, str. 193, ISBN 978-0521815390.
  2. Vedriš, Trpimir (2007). "Povodom novog tumačenja vijesti Konstantina VII. Porfirogeneta o snazi hrvatske vojske" [Przy okazji nowej interpretacji raportu Konstantyna VII Porfirogenita o sile chorwackiej armii]. Historijski zbornik (po chorwacku). 60: str. 1–33. [dostęp:202-07-29].
  3. Budak, Neven (2018). Hrvatska povijest od 550. do 1100. [Historia Chorwacji od 550 do 1100]. Leykam international. str. 223–224. ISBN 978-953-340-061-7.

Linki zenętrzne

Bitka na Dravi
Bitwa nad Drawą
Wojny chorwacko-węgierskie w okresie
węgierskich najazdów na Europę
ilustracja
Sceny z osadnictwa Węgrów w Pannonian Plain
z
Chronicon Pictum (XIV w.)
Czas nieznana (925?)
Miejsce Prawy brzeg rzeki Drava, środkowa Slawonia (byłe Księstwo Panońskiej Chorwacji )
Wynik Decydujące zwycięstwo Chorwacji
Strony konfliktu
Księstwo Chorwacji Księstwo Węgier
Dowódcy
Tomisław Chorwacki Zoltán
Siły
nieznane nieznane
Straty
nieznane nieznane