Carlo d'Angio

Z Europa Środkowa
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Strona Autorzy Nota
[1] [2] Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach.
Strona Autorzy Nota
[3] [4] Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku francuskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku francuskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach.
Strona Autorzy Nota
[5] [6] Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku włoskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku włoskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach.

Notka

Carlo d'Angio (pol. Karol, książę Kalabrii, fr. Charles d'Anjou, hisz. Carlos de Anjou-Sicilia) (* 1298, † 9 listopada 1328), Wikariusz Generalny i królewicz neapolitański, jako syn Roberta I, króla Neapolu i Jolanty Aragońskiej, księżnej Kalabrii, córki Piotra III, króla Aragonii.

Członek dynastii Andegawenów, bocznej linii dynastii Kapetyngów.

Życiorys

Księciem Kalabrii został w 1309 roku, gdy po śmierci Karola II jego ojciec Robert został królem Neapolu jako Robert I. Wówczas Karol został także mianowany Wikariuszem Generalnym Królestwa.

Aby ułatwić pojednanie między gwelfami i gibelinami, papież Klemens V poparł stary plan odtworzenia królestwa Arles[1], kontaktując się z przywódcami dwóch frakcji, Robertem Mądrym i nowym cesarzem Henrykiem VII.Plan przewidywał, że nowe królestwo zostałoby przekazane przez cesarza jednemu z dwóch synów Roberta[2], który poślubiłby jedną z dwóch córek Henryka. Ale plan nie został zrealizowany, zarówno z powodu opozycji niektórych prowansalskich i burgundzkich feudałów, jak również z powodu ostrej opozycji króla Francji, Filipa IV Pięknego, który nie akceptując myśli ustanowienia królestwa kuzynów Andegawenów w południowo-wschodniej Francji wywierał dużą presję na papieski dwór w Awinionie[3], dopóki Klemens V nie wycofał swojego poparcia dla projektu, który bez jego zgody został milcząco podrzucony[4].

Zgodnie z intencja ojca Karol miał być w roku 1315 dowódcą wojskowej, która miała zostać wysłana, by wesprzeć Florencję, ale w ostatniej chwili Robert zmienił decyzję i dowództwo objął brat króla Filip I z Tarentu; koalicja, która obejmowała neapolitańczyków i florentczyków, została jednak pokonana w bitwie pod Montecatini 29 sierpnia 1315 roku.

Zwycięstwo Castruccio Castracaniego pod Altopascio, 23 września 1325 roku[5], doprowadziło Florentczyków do przekonania, by wybrali Karola na Signore della citta. 13 stycznia 1326 r. Karol przyjął nominację[6] na okres dziesięciu lat, ale pozostał tam tylko dwanaście miesięcy, gdyż w 1327 roku został odwołany do Neapolu, z powodu interwencji zbrojnej Ludwika IV Bawarskiego na Włoszech.

Śmierć

Karol zmarł nagle 11 listopada 1328 roku[7]. Pozostawił jako swoją następczynię córkę Joannę, która w przyszłości została królową Neapolu.

Małżeństwa

W 1316 roku Karol poślubił Katarzynę (1295-1323), córkę Albrechta I Habsburga, księcia Austrii, a po jej śmierci zawarł 11 stycznia 1324 roku nowe małżeństwo z Marią de Valois (1309-1332), córką Karola Walezjusza i Mahaut de Châtillon, przyrodnią siostrą Filipa de Valois, przyszłego króla Francji jako Filip VI.

Potomstwo

Z Katarzyną Habsburską Karol miał jedną córkę:

  • Marię (1321-1328), która zmarła w wieku 6 lat.

Z Maria de Valois Maria Karol miał pięcioro dzieci:

  • Eloisę (1325)*;
  • Marię (1326-1328)*;
  • Karola Martela (13 kwietnia 1327 – 21 kwietnia 1327)*;
  • Joannę (1328-1382)*, króla Neapolu jako Joanna I;
  • Marię (1329-1366)*, hrabinę Alby, żonę Karola z Durazzo (1343-48), Robertem de Baux/del Balzo (ok.1350-53) i w końcu (1355) Filipa II z Tarentu.

Przodkowie[8]

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
16. Louis VIII of France
 
 
 
 
 
 
 
8. Charles I of Naples
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
17. Blanche of Castile
 
 
 
 
 
 
 
4. Charles II of Naples
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
18. Ramon Berenguer IV, Count of Provence
 
 
 
 
 
 
 
9. Beatrice of Provence
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
19. Beatrice of Savoy
 
 
 
 
 
 
 
2. Roberto il Saggio
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
20. IV. Béla
 
 
 
 
 
 
 
10. V. István
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
21. Maria Laskarina
 
 
 
 
 
 
 
5. Maria Węgierska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
22. Kuthen, Khan of Cumania
 
 
 
 
 
 
 
11. Elżbieta Kumanka
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
23. Mstislawna of Galicia
 
 
 
 
 
 
 
1. Árpád-házi Jolán
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
24. Peter II of Aragon
 
 
 
 
 
 
 
12. James I of Aragon
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
25. Marie of Montpellier
 
 
 
 
 
 
 
6. Peter III of Aragon
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
26. II. András
 
 
 
 
 
 
 
13. Árpád-házi Jolán
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
27. Violant of Courtenay
 
 
 
 
 
 
 
3. Yolanda of Aragon
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
28. Frederick II, Holy Roman Emperor
 
 
 
 
 
 
 
14. Manfred of Sicily
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
29. Bianca Lancia
 
 
 
 
 
 
 
7. Constance of Sicily
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
30. Amadeus IV of Savoy
 
 
 
 
 
 
 
15. Beatrice of Savoy
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
31. Anne of Burgundy
 
 
 
 
 
 

Rodowód

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
16. Ludwik VIII Lew
 
 
 
 
 
 
 
8. Karol I Andegaweński
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
17. Blanka Kastylijska
 
 
 
 
 
 
 
4. Karol II Andegaweński
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
18. Rajmund Berengar IV Prowansalski
 
 
 
 
 
 
 
9. Beatrycze Prowansalska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
19. Beatrycze Sabaudzka
 
 
 
 
 
 
 
2. Robert I Mądry
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
20. Bela IV
 
 
 
 
 
 
 
10. Stefan V
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
21. Maria Laskarina
 
 
 
 
 
 
 
5. Maria Węgierska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
22. Kocjan, chan Połowców
 
 
 
 
 
 
 
11. Elżbieta Kumańska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
nieznana
 
 
 
 
 
 
 
1. Karol Kalabryjski
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
24. Piotr II Katolicki
 
 
 
 
 
 
 
12. Jakub I Zdobywca
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
25. Maria de Montpelhier
 
 
 
 
 
 
 
6. Piotr III Wielki
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
26. Andrzej II
 
 
 
 
 
 
 
13. Jolanta węgierska
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
27. Jolanta de Courtenay
 
 
 
 
 
 
 
3. Violante/Jolanta de Aragón y Sicilia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
28. Fryderyk II Hohenstauf
 
 
 
 
 
 
 
14. Manfred Sycylijski
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
29. Bianca Lancia
 
 
 
 
 
 
 
7. Konstancja Hohenstauf
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
30. Amadeusz IV Sabaudzki
 
 
 
 
 
 
 
15. Béatrice de Savoie
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
31. Anne de Bourgogne
 
 
 
 
 
 

Bibliografia

  • Edward Armstrong, L'Italia al tempo di Dante, in Storia del mondo medievale, vol. VI, 1999, ss. 235–296
  • Romolo Caggese, Italia, 1313-1414, in Storia del mondo medievale, vol. VI, 1999, pp. 296– 331
  • Paul Fournier, Il regno di Borgogna o di Arles dall'XI al XV secolo, in Storia del mondo medievale, vol. VII, 1999, ss. 383–410
  • Roselyne Forbin d'Oppede, La Bienheureuse Delphine de Sabran et les saints de Provence au XIVe siecle, Paris, E. Plon, Nourrit et Cie, 1883 (do czytania w sieci).
  • Carlo d'Angio, w Dizionario biografico degli italiani, Istituto dell'Enciclopedia Italiana.
  • CHARLES of Sicily

Przypisy

  1. ↑ Królestwo Arles, które zostały włączone do Cesarstwa przez cesarza Konrada II Salickiego około roku 1135, początkowo rozrastał się, by w końcu podzielić się na hrabstwa Prowansji, Forcalquier, markizat (?) Prowansji, Księstwo Burgundii i część Franche-Comté.
  2. ↑ W 1257 roku dziadek Roberta, Karol I Andegaweński, uzyskał prawa do tronu królestwa Arles.
  3. ↑ Filip Piękny przybył powiedzieć swoim ambasadorami, że jego zdaniem papież był głównym inicjatorem złej idei odtworzenia Królestwa Arles.
  4. ↑ Filip Piękny w 1320 roku zaproponował Królestwo Arles swojemu bratu Karolowi de Valois, ale Robert Mądry był jednym z najbardziej zagorzałych przeciwników tego planu, po to by zachować prawa do tronu Arles dla swego syna Karola.
  5. ↑ W tym samym czasie Bolończycy zostali pokonani przez gibelinów pod Zappolino 25 listopada.
  6. ↑ 13 gennaio 1326: Carlo di Calabria accetta la nomina a signore di Firenze
  7. ↑ Zmarł dwa miesiące po tym, jak zginął jego przeciwnik, Castruccio Castracani, także młody człowiek.
  8. ↑ Charles, Duke of Calabria
Carlo d’Angio
Karol Kalabryjski
Duca di Calabria
duca di Calabria, Vicario generale e principe ereditario del Regno di Napoli
"{{{alt grafiki}}}"
Książę Kalabrii
Okres 1309
1328
Poprzednik Roberto d'Angiò
Następca Andrea d'Angiò
Signore di Firenze
Okres 1326
1327
Koronacja 1325
Dynastia Kapetyngowie
Gałąź Andegawenowie
Linia neapolitańska
Państwo Królestwo Neapolu
Dane biograficzne
Urodziny 1298
Miejsce Neapol
Śmierć 9 listopada 1328
Miejsce spoczynku Basilica di Santa Chiara, Napoli
Ojciec Roberto d'Angio
Matka Jolanda d'Aragona
Żona [https://de.wikipedia.org/wiki/Katharina_von_Habsburg_(1295%E2%80%931323)
od 1316
do 1323
Żona Marie de Valois
od 1323
do 9 listopada 1328
Dzieci Giovanna
Maria
Źródło: „https://natusiewicz.pl/europa/index.php?title=Carlo_d%27Angio&oldid=38516”