Notka
Anjou Erzsébet (pol. Elżbieta Andegaweńska, chor. Elizabeta Anžuvinska, wł. Elisabetta di Slavonia, fr. Élisabeth de Slavonie, gr. Ελισάβετ της Ουγγαρίας/του Ανζού), (* 1352, † na krótko przed 6 kwietnia 1380), węgierska księżniczka, tytularna łacińska cesarzowa Konstantynopola.
Życiorys
Córka Stefana Andegaweńskiego, księcia Slawonii i regenta Węgier[1] oraz Małgorzaty Wittelsbach, bawarskiej księżniczki i niemiecko-rzymskiej księżniczki cesarskiej. Po stronie ojca król Węgier Karol I i wnuk Elżbiety Łokietkównej, po stronie matki wnuczka cesarza niemieckiego Ludwika IV i hrabiny Małgorzaty de Hainaut. W latach 1365/66 i 1370 Erzsébet była spadkobierczynią tronu Węgier (po śmierci brata Jana, spadkobiercy węgierskiego tronu aż do narodzin córek stryja Ludwika I).
Całe swoje życie spędził na krzyżowym ogniu politycznych rozgrywek, zmieniając swoje przyszłe małżonki zgodnie z obowiązującymi systemami sojuszniczymi. Jej pierwszym narzeczonym był margrabia morawski Jodok Luksemburski, późniejszy król Niemiec i cesarz Karol III. Albert, książę Austrii, wówczas Wacław Luksemburski, następca tronu Niemiec i Czech, aż w końcu 20 października 1370 r. poślubiła Henryka II, pochodzącego z tarenckiej gałęzi dynastii Andegawenów. Do Filipa, księcia Tarentu (tytułowanego łacińskim cesarzem Konstantynopola pod imieniem Filip III). Jej posagiem była wyspa Korfu. Owocem tego małżeństwa w 1371 r. był syn Filip, który zmarł w dzieciństwie. Dwa lata później zmarł również jej mąż, a w 1373 roku Elżbieta została wdową. Nigdy więcej się nie ożenił. Zmarł na krótko przed swoją babką ze strony matki, królową Elżbietą Starszą. Został pochowany w katedrze San Cataldo w Tarencie.
Erzsébet przez całe życie była w ogniu gier politycznych, przede wszystkim gier dynastycznych. Zgodnie z ówczesnymi rozgrywkami dynastycznymi zamieniano jej kolejno kandydatów na małżonków. Najpierw żeniono ją z morawskim margrabią Jodokiem Luksemburskim, następnie z księciem Austrii Albrechtem III Habsburgiem, później ze spadkobiercą niemieckiego i czeskiego tronu Wacławem Luksemburskim, by ostatecznie 20 października 1370 r. wydać ją za mąż za księcia Tarentu Filipa II (Filipa III, łacińskiego cesarza Konstantynopola), z dynastii Andegaweńskiej, linii Taranto. Jego posagiem był Korfu. Z małżeństwa urodził się syn Filip, który zmarł w 1371 roku. Dwa lata później w 1373 roku zmarł także jej mąż i Erzsébet została wdową. Umarła na krótko przed swoją babcią ze strony matki, królową Elżbietą. Została pochowany w katedrze San Cataldo w Taranto.
Dzieci
Z Filipem II miała 1 syna:
- Filipa († 1371), księcia Tarentu, tytularnego następcę tronu łacińskiego cesarza Konstantynopola, królewski książę Neapolu,
Przodkowie
Przypisy
Źródła
- Solymosi László (szerk.): Magyarország történeti kronológiája I. A kezdetektől 1526-ig, főszerk.: Benda Kálmán, Budapest, 1981.
Więcej informacji
|
|
