Hermann II. (Cilli)
| Strona | Autorzy | Nota |
| [1] | [2] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
Notka
NotkaHermann II (słow. Herman, pol. Hermann II) (* ok. 1360, † 13 października 1435), hrabia Celje, styryjski książę i wielmoża, najbardziej znany jako wierny zwolennik i teść króla węgierskiego i cesarza rzymskiego Zygmunta II Luksemburg. Lojalność Hermanna wobec króla zapewniła mu hojne nadania ziemi i przywilejów, dzięki którym stał się największym właścicielem ziemskim w Slawonii. Pełnił funkcję gubernatora Krainy i dwukrotnie był banem połączonych prowincji Slawonii, Chorwacji i Dalmacji, a na mocy traktatu z 1427 roku został uznany za przypuszczalnego następcę Królestwa Bośni. Dojście do władzy rodu Celje zakończyło się osiągnięciem godności księcia Świętego Cesarstwa Rzymskiego. U szczytu swojej władzy kontrolował dwie trzecie ziemi Krainy, większość Dolnej Styrii i sprawował władzę nad całą średniowieczną Chorwacją. Hermann był jednym z najważniejszych przedstawicieli rodu Celje, który wyprowadził dynastię ze znaczenia regionalnego na pierwszy plan polityki środkowoeuropejskiej. RodzinaHermann II był młodszym synem hrabiego Hermanna I Celje i jego żony Katarzyny Bośniackiej. Ród Celje był styryjskim wasalem książąt Habsburgów ze Styrii i Karyntii, posiadającym majątki wzdłuż rzeki Savinja na terenie dzisiejszej Słowenii, a także w dużej części Krainy i części Karyntii.[1] Matka Hermanna była członkinią rodu Kotromanićów, córką bana Stefana II z Bośni, a tym samym kuzynką pierwszego króla Bośni, Tvrtko I.[2] Jego starszy brat Hans (ok. 1363–1372) zmarł przed śmiercią ojca, więc Hermann był jedyny spadkobierca ojca po jego śmierci 21 marca 1385 r. Śmierć jego kuzyna Wilhelma 19 września 1392 r. uczyniła go jedynym posiadaczem tytułów i majątków rodowych.[3] Hermann II poślubił Annę, córkę hrabiego Henryka z Schaunberg i Urszuli z Gorizii, ok. 1377. Mieli sześcioro dzieci: Fryderyka (1379–1454), Hermanna (1380–1426), Elżbietę (1382), Annę (ok. 1384–ok. 1439), Ludwika (1387–1417) i Barbarę (1392–1451) . Hermann miał swojego nieślubnego syna Hermanna (1383–1421), legitymizowanego i mianowanego biskupem Freising. Ze względów prawnych aranżował prestiżowe małżeństwa, ale z pierworodnym napotkał poważne problemy. Fryderyk był żonaty z Elżbietą z Krku, aż do jej zamordowania w 1422 roku; Prawdopodobnie sprawcą był sam Fryderyk. Szybko ożenił się ponownie z Veroniką Desenišką, lecz Hermann odmówił przyjęcia na swoją synową drobnej szlachcianki. Oskarżył ją o czary i kazał ją utopić.[4]Bunt Fryderyka przeciwko Hermannowi zakończył się uwięzieniem Fryderyka.[3] Powstanie CeljeW 1396 roku Hermann dzielnie walczył po stronie króla węgierskiego Zygmunta podczas bitwy z Turkami osmańskimi w bułgarskim mieście Nikopolis.[2] Koalicja chrześcijańska została zdecydowanie pokonana. Hermann uratował życie Zygmuntowi.[3] Obaj uciekli z pola bitwy na tej samej łodzi rybackiej i razem odbyli długą podróż powrotną na Węgry. Zygmunt nagrodził Hermanna, przydzielając mu w 1397 r.[1] župę Varaždin, a następnie w 1399 r.[1] różne inne župy w Zagorju wzdłuż granicy Królestwa Chorwacji i Świętego Cesarstwa Rzymskiego.[2] Nadania te były dziedziczne i uczyniły hrabiów Celje największymi właścicielami ziemskimi w Slawonii; odtąd nazywali siebie „hrabiami Celje i Zagorje”.[1] Lojalność Hermanna przetrwała podczas węgierskiej wojny domowej, kiedy król Władysław z Neapolu, przy wsparciu zbuntowanych wasali Zygmunta, zajmował królestwa Chorwacji i Węgier Zygmunta. Rebeliantom udało się schwytać i uwięzić Zygmunta w 1401 r.[2] Hermann i palatyn węgierski Garai Miklós doprowadził do jego uwolnienia pod koniec tego samego roku,[1] po tym, jak Hermann zagroził najazdem na Węgry.[2] Relacje między obydwoma mężczyznami stały się wówczas jeszcze bliższe. Zygmunt obiecał, że po wyzwoleniu usunie cudzoziemców, takich jak Hermann, z urzędów państwowych, ale nigdy nie dotrzymał słowa.[1] W 1405 roku Zygmunt poślubił najmłodszą córkę Hermanna Barbarę i nadał teściowi rozległe ziemie w Slawonii. Anna, kolejna córka Hermanna, wyszła za mąż za Miklósa, łącząc trzy rodziny powinowactwem.[1] W 1406 roku Zygmunt mianował Hermanna banem Dalmacji i Chorwacji oraz banem Slawonii.[2] Funkcję tę sprawował do 1408 r. i ponownie od 1423 r. do 1435 r.,[1] korzystając z oddanego wsparcia Eberharda, urodzonego w Niemczech biskupa Zagrzebia.[1] Wszystko to uczyniło ród Celje najpotężniejszą rodziną w Królestwie Chorwacji. Hermann był jednym z członków założycieli elitarnego Zakonu Smoka Zygmunta, założonego w 1408 roku.[3] Ze względów ekonomicznych, a nie fanatyzmu religijnego, Hermann wypędził wszystkich Żydów ze swojego majątku.[3] Kiedy w 1418 r. zmarł ostatni ze swego rodu hrabia Fryderyk III z Ortenburga, jego posiadłość odziedziczył Hermann. Odtąd kontrolował trzy czwarte Karyntii. Ułatwiło mu to osiągnięcie imperialnej bezpośredniości, od dawna wyznaczonego celu jego rodziny. Małżeństwo jego syna Ludwika i córki księcia Bawarii Ernesta Beatrix zapewniło Hermannowi potężnego sojusznika przeciwko jego władcom Habsburgów. Cel swój ostatecznie osiągnął w roku 1423, kiedy książę Styrii i Karyntii Ernest zrzekł się feudalnej zwierzchności nad hrabiami Celje.[3] Była to nagroda Zygmunta, także króla Niemiec od 1411 roku, za udane negocjacje Hermanna z niezadowoloną chorwacką szlachtą. Wiązało się to z prawem monetarnym oraz prawem do pobierania opłat i dochodów z różnych kopalń.[2] Teraz, ciesząc się bezpośrednim stosunkiem prawnym z Koroną, Hermann mógł skoncentrować się na nowym celu: zostaniu księciem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Również w tym przedsięwzięciu był bliski powodzenia w 1430 r., jednak wydaje się, że projekt statutu przyznający mu ten zaszczyt nigdy nie został opublikowany, prawdopodobnie ze względu na sprzeciw Habsburgów.[3] Sukcesja bośniackaW 1426 roku Królestwu Bośni groziło ciągłe najazdy osmańskie. Jego król Tvrtko II desperacko zabiegał o ochronę Węgier. Król Zygmunt zgodził się, ale pod warunkiem: bezdzietny Tvrtko miał uznać Hermanna, swego drugiego kuzyna i teścia Zygmunta, za swego domniemanego następcę tronu. Bośniacka szlachta była oburzona tym żądaniem. Przystąpienie Hermanna oznaczałoby zwiększenie wpływów Węgier na Bośnię, czemu postanowiono zapobiec. Poza tym byli przyzwyczajeni do kontrolowania sukcesji królewskiej i uważali za swoje prawo wybieranie królów. Obawiali się także, że Hermann, którego domena obejmowała Bośnię, pomoże Tvrtko w ograniczeniu ich władzy i przywilejów. Mimo to plan został zrealizowany; traktat przewidujący przystąpienie Hermanna w przypadku śmierci Tvrtki bez męskiego potomstwa został podpisany 2 września 1427 r.[2] Śmierć i następstwaHermann zmarł w Pressburgu 13 października 1435 r. Tvrtko rzeczywiście zmarł bezdzietnie, ale dopiero osiem lat później i tym samym Hermann nigdy nie został królem Bośni. Tak się złożyło, że korona bośniacka w ogóle nie przeszła na ród Celje.[2] Hermann został pochowany w Pleterje Charterhouse, klasztorze, który założył w 1403 roku jako ostatni klasztor kartuzów na ziemiach słoweńskich. Celje zostali uznani za książąt Świętego Cesarstwa Rzymskiego rok po jego śmierci, chociaż istnieją fałszywe dowody sugerujące, że mogło to mieć miejsce na krótko przed śmiercią Hermanna, 27 września 1435 r. Allodialne tytuły Hermanna przeszły niepodzielnie na jego pierworodnego i jedynego syn, który go przeżył, 56-letni Fryderyk II.[3] Najwybitniejszy z hrabiów Celje, Hermann odziedziczył zwierzchnictwo nad rodziną o jedynie lokalnym znaczeniu i ostatecznie przekształcił ją w jedną z najwybitniejszych rodzin szlacheckich w Europie Środkowej.[3] Wysiłki Hermanna mające na celu pomoc Zygmuntowi we wzmocnieniu władzy królewskiej i centralizacji państwa przyniosły mu złą reputację w starej węgierskiej historiografii, która sama w sobie była zwykle przychylna węgierskiej szlachcie. Przedstawiano go jako samolubnego manipulatora słabego króla.[1] RodzinaMałżeństwo i dzieciHermann poślubił Annę, córkę Henryka VII, hrabiego Schaunberg. Mieli sześcioro dzieci, które przeżyły niemowlęctwo. Oto one:
Drzewo rodzinnePotomkowiePoprzez swoją wnuczkę Elżbietę Rakuszankę, królową Polski Hermann jest przodkiem pięciu ostatnich Jagiellonów królów Polski, Świętego Kazimierza, a Wazów Polski. Poprzez jej siostrę Annę, Landgrawine z Turyngii, jest on przodkiem książąt, a później królów Prus i cesarzy Niemiec.
Przypisy
Linki zewnętrzne
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
