Jajce ostroma (1464)
Strona | Autorzy | Nota |
[1] | [2] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
NotkaJajce ostroma (tur. Yayçe Kuşatması, pol. Oblężenie Jajce) miało miejsce między 10 lipca a 22 sierpnia 1464 r., podczas osmańskiego podboju Bośni i Hercegowiny, kiedy armia osmańska pod dowództwem sułtana Mehmeda II podjęła nową próbę podboju Bośni i przejęcia kontroli nad strategiczną fortecą Jajce, na południe od Banja Luki, w czas pod węgierską kontrolą. ↑ 1 Pomimo masowych bombardowań, ostateczny atak osmański został zdecydowanie odparty, a po usłyszeniu, że król Węgier Maciej zbliża się z armią pomocy, Mehmed porzucił oblężenie. TłoW 1463 r. Mehmed II najechał i zajął Bośnię, znajdującą się wówczas pod zwierzchnictwem węgierskim, wykonując egzekucję na katolickim królu Stefanie Tomaševiciu, mimo że obiecał mu bezpieczeństwo w przypadku poddania się.[1] We wrześniu 1463 roku, pod egidą papieża Piusa II i Świętego Cesarstwa Rzymskiego (Habsburgów), Węgry i Wenecja (a także Księstwo Burgundii Filipa Dobrego[2][./index.php?title=Jajce_ostroma_(1464)#cite_note-CITEREFMolnár200170-2 [2]])
Po odzyskaniu Jajce wiele innych ufortyfikowanych miast bośniackich otworzyło swoje podwoje dla wojsk węgierskich. Część Bośni odbita od Osmanów została zorganizowana w banat ze stolicą Jajce i gubernatorem Emerykiem Zápolyą.[3] Bitwa![]() Wodospad i cytadela powyżej Walled city of Jajce W lipcu 1464 r. sułtan osmański Mehmed II, zdecydowany odzyskać Jajce, zarządził nową ofensywę na Bośnię.[3] Mehmed osobiście dowodził siłami liczącymi 30 000 ludzi i dużym taborem oblężniczym[4], w tym sześcioma armatami do rzucania kamieniami.[5] Według C. Imbera armia osmańska wyruszyła prawdopodobnie z Edirne pod koniec maja, „ponieważ Malipiero datuje oblężenie Jajce na okres od 10 lipca do 24 sierpnia, a Enveri [...] również twierdzi, że rozpoczęło się ono w lipcu”.[6] Główne siły armii osmańskiej dotarły do Jajc 10 lipca 1464 r.[7] Pomimo ponad sześciu tygodni masowych podkopów i bombardowań, węgierska obrona wytrzymała ataki tureckie. 22 sierpnia Mehmed zarządził atak z trzech stron na następny poranek, po ciężkich stratach Turcy zostali ponownie odepchnięci.[8] Gdy wieść o natarciu króla Korwina z oddziałami ratunkowymi znad Sawy dotarła do armii osmańskiej, Mehmed II zdecydował się porzucić pociąg bagażowy, wrzucić armaty do rzeki ↑ 2 i wycofać się do Sofii 22 sierpnia[3] ↑ 1 gdzie wojsko zimowało.[9] NastępstwaMehmed Bey Minnetoğlu został mianowany gubernatorem Bośni po drugim oblężeniu Jajce.[10] Chociaż siły węgierskie skutecznie utrzymały kontrolę nad Jajcami i częściami północnej Bośni, pozostałe terytorium uległo Osmanom, którzy osiągnęli całkowitą dominację do 1483 roku po upadku Hercegowiny.[11] |
|
Uwagi
- [↓1] Terytorium zajęte przez Węgrów w 1463 roku zostało przekształcone w nowy banat bośniacki pod kontrolą Węgier i węgierskich namiestników.[12]
- [↓2] Według Wenecjanina Malipiero, po nieudanym oblężeniu Osmanowie wrzucili do rzeki Vrbas pięć armat oblężniczych, każde o długości 17 stóp, aby uniknąć ich wpadnięcia w ręce wroga.[13]
- [↓3] lub wrzesień.[14]
- [↓4] Założona w 1463 r. po podbojach króla Macieja w północnej Bośni, ze stolicą w Jajcach i powierzona Imre Szapolyai jako gubernatorowi.[15]
Przypisy
- ↑ Bideleux i Jeffries 2006 ↓, s. 198.
- ↑ Molnár 2001 ↓, s. 70.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Setton 1978 ↓, s. 250.
- ↑ 4,0 4,1 Jaques i Showalter 2007 ↓, s. 483.
- ↑ Ágoston 2023 ↓, s. 115.
- ↑ Imber 1990 ↓, s. 190.
- ↑ Jaques i Showalter 2007 ↓, s. 484.
- ↑ Pálosfalvi 2018 ↓, s. 216.
- ↑ The Ottoman empire: myths, realities and 'black holes' : contributions in honour of Colin Imber. wyd. Isis. (2006) ISBN 978-975-428-322-8.
- ↑ Šabanović 1959 ↓, s. 40.
- ↑ Kohn 2006 ↓, s. 240.
- ↑ Van Antwerp Fine 1987 ↓, s. 586.
- ↑ Imber 2019 ↓, s. 275.
- ↑ Hunyadi i Laszlovszky 2001 ↓, s. 182.
- ↑ Rudić i in. 2015 ↓, s. 222.
Źródła
- G. The Last Muslim Conquest: The Ottoman Empire and Its Wars in Europe. wyd. Princeton University Press. (2023) ISBN 978-0-691-20539-7.
- A History of Eastern Europe: Crisis and Change. wyd. Taylor & Francis. (2006) ISBN 978-1-134-71984-6.[dostęp: 2023-08-19].
- The Crusades and the Military Orders: Expanding the Frontiers of Medieval Latin Christianity. wyd. Central European University Press. Dept. of Medieval Studies. (2001) ISBN 963-9241-42-3.
- C. The Ottoman Empire, 1300-1650: The Structure of Power. wyd. Bloomsbury Publishing. (2019) ISBN 978-1-352-00414-4.
- Colin The Ottoman empire: 1300-1481. wyd. Isis. (1990) s. 190. ISBN 978-975-428-015-9.
- G.C. Dictionary of Wars. wyd. Facts On File, Incorporated. (2006) ISBN 978-1-4381-2916-7.
- M. A Concise History of Hungary. wyd. Cambridge University Press. (2001) ISBN 978-0-521-66736-4.
- T. From Nicopolis to Mohács: A History of Ottoman-Hungarian Warfare, 1389-1526. wyd. Brill. (2018) ISBN 978-90-04-37565-9.[dostęp: 2023-09-04].
- Kenneth M. [[[:Szablon:Google Books]] The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume II: The Fifteenth Century]. Philadelphia: wyd. The American Philosophical Society. (1978) ss. 250–. ISBN 0-87169-127-2.
- Hazim Bosanski pašaluk: postanak i upravna podjela. wyd. Oslobodenje. (1959)
- The Crusades and the Military Orders: Expanding the Frontiers of Medieval Latin Christianity. wyd. Central European University Press. (2001) ss. 182–. ISBN 978-963-9241-42-8.
- Dictionary of Battles and Sieges: F-O. wyd. Greenwood Press. (2007) ISBN 978-0-313-33538-9.
- Pad Bosanskog kraljevstva 1463. godine: = Fall of the Bosnian Kingdom in 1463. wyd. Историјски институт Београд. (2015) ISBN 978-86-7743-110-5.[dostęp: 2023-08-19].
- J. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. wyd. University of Michigan Press. (1987) ISBN 978-0-472-10079-8.