Jaime I el Conquistador
| Strona | Autorzy | Nota |
| [1] | [2] | Ten artykuł pochodzi z Wikipedii w języku polskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku polskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
NotkaJakub I Zdobywca (katal. Jaume I el Conqueridor, hiszp. Jaime I el Conquistador) (* 2 lutego 1208 w Montpellier, † 27 lipca 1276 w Walencji) – król Aragonii i hrabia Barcelony od 1213 r., noszący również tytuły króla Walencji oraz króla Majorki. ŻyciorysSyn Piotra II Katolickiego i Marii de Montpellier. Z poczęciem Jakuba wiąże się dość niecodzienna historia. Jego ojciec, znany kobieciarz, co potwierdza kronika Jakuba, dążył do unieważnienia małżeństwa z matką przyszłego Zdobywcy. Maria nie cieszyła się jego zainteresowaniem i Jakub nigdy nie przyszedłby na świat, gdyby nie intryga patrycjuszy Montpellier i rycerza Guillema de Alcalá, bliskiego współpracownika Piotra. Plan zakładał podstawienie Marii w miejsce kochanki, z którą Piotr zamierzał spędzić noc. Średniowieczne alkowy często pogrążone były w mroku – władca zorientował się, z kim ma do czynienia, dopiero o poranku. Ten epizod nie poprawił stosunków między królewską parą. Ostatecznie jednak werdykt papieski z 1213 r. utrzymał małżeństwo w mocy i Jakub pozostał prawowitym dziedzicem tronu. W 1211 Piotr przekazał swego pierworodnego potomka w ręce Szymona z Montfort, wodza krucjaty przeciw albigensom, przewidzianego w umowie z Sant Nazari de Masol (11 września 1211) na teścia królewicza. Niebawem drogi Piotra II i Montforta rozeszły się – "Lew Krucjaty", podbijając na rozkaz papieża Langwedocję, zagroził katalońskim interesom. Zbrojne starcie Muret (12 września 1213) rozstrzygnęło losy konfrontacji na korzyść Montforta; walczący incognito (dokonał zamiany zbroi z pewnym rycerzem) król Piotr poległ. Kronika Jakuba podaje, że wyczerpany upojną nocą z langwedocką metresą król nie był w stanie wysłuchać na stojąco mszy przedbitewnej. W maju 1214 Jakub został w Narbonie przekazany swoim baronom na polecenie papieża Innocentego III, zwierzchnika lennego Aragonii[1]. Legat Pietro da Benevento towarzyszył infantowi w drodze do Lleidy, gdzie zwołał Kortezy, na których trzy stany przysięgły wierność nowemu monarsze. W imieniu Jakuba rządy przejął jako prokurator generalny jego stryjeczny dziadek, hrabia Roussillon (Rosselló) Sanczo. Z woli Rzymu wychowanie i opiekę nad młodym władcą powierzono mistrzowi prowincji templariuszy Guillemowi de Mont-rodon. Tym samym papież dopilnował, by Jakub nie poszedł w ślady ojca i nie kontynuował tradycyjnej katalońskiej polityki w Langwedocji i nie wspomagał tamtejszych baronów, oskarżonych o sprzyjanie herezji, w walce z krucjatą Montforta. 23 stycznia 1216 r. papież wyznaczył do udziału w zarządzie państwem u boku hrabiego Sancza siedmiu doradców. W skład tego grona weszli: z Katalonii arcybiskup Tarragony Espàreg de la Barca, mistrz templariuszy Guillem de Mont-rodon, wicehrabia Guillem de Cardona i prawnik Guillem de Cervera, a z Aragonii biskup Tarazony García Frontín oraz baronowie Ximeno Cornell i Pedro Ahonés. W zamyśle papieża rada miała ograniczyć władzę Sancza jako człowieka sprzyjającego "heretykom" z Langwedocji; w rzeczywistości jednak wzmocniła jego autorytet przez asystę siedmiu znakomitości w jego rządach i rozproszyła odpowiedzialność za niepopularne w Rzymie decyzje. Jednym z takich bulwersujących papiestwo posunięć było udzielenie posiłków przybyłemu po pomoc hrabiemu Tuluzy Rajmundowi VI jesienią 1216 r.  Pomnik w Elche Po dojściu do lat sprawnych Jakub oparł się na mieszczaństwie Barcelony przeciw opozycji możnowładczej. Doświadczenia z okresu małoletności skłoniły go do faworyzowania Katalończyków, w porównaniu z Aragończykami mniej krnąbrnych i przywiązanych do feudalnych przywilejów. Dążąc do wewnętrznego uspokojenia państwa, Jakub skierował zainteresowania swych baronów na tory rekonkwisty. Rozszerzył terytorium Korony Aragonii kosztem rozpadającej się Hiszpanii muzułmańskiej, czyli Al-Andalus. W 1229 podbił Majorkę, w 1234 Minorkę, w 1235 Ibizę, a w 1238 królestwo Walencji. Po tych podbojach Jakub przyjął tytuły (prócz wcześniejszego tytułu króla Aragonii) króla Walencji i króla Majorki. Zwycięstwa Jakuba wzmocniły jego pozycję w państwie, ułatwiły złamanie opozycji i przeprowadzenie kodyfikacji praw dla Walencji i Aragonii. Rozwój handlu morskiego prowadzonego przez miasta Aragonii i związany z tym rozwój floty skłonił Jakuba do podjęcia zabiegów o opanowanie zachodniej części basenu Morza Śródziemnego. Jakub poparł króla Sycylii Manfreda Hohenstaufa w jego dążeniach do stworzenia królestwa Włoch nie powiązanego z Niemcami. Sojusz z Manfredem utwierdził Jakub w 1262 małżeństwem swego syna Piotra z córką Manfreda Konstancją. W tej sytuacji Karol I Andegaweński, obawiając się wzmocnienia Jakuba, przyjął w 1265 odrzuconą poprzednio propozycję papieską podboju Sycylii i przy wsparciu papieża Urbana IV pokonał w 1266 Manfreda, a w 1268 – Konradyna. Jakub został zmuszony do porzucenia swych planów. Za panowania Jakuba zwołano pierwsze Kortezy aragońskie (Lleida 1214). Władca napisał obszerną autobiografię pod tytułem Commentari (lub: Libre) dels feyts esdevenguts en la vida del molt alt senyor en Jacme, lo Conqueridor (Komentarz (lub: Księga) czynów dokonanych w ciągu żywota wielce wysokiego pana króla Jakuba, Zdobywcy). Alternatywny tytuł tej kroniki (zachowało się kilka różnych manuskryptów) brzmi: Chronica o comentaris del gloriosissim e invictissim Rey en Jacme Primer Rey d'Aragó, de Mallorques e de Valencia compte de Barcelona e de Montpesler (Kronika lub komentarze najsławetniejszego i niezwyciężonego Króla Jakuba Pierwszego Króla Aragonu, Majorki i Walencji, hrabiego Barcelony i Montpellier). PotomstwoJakub był trzykrotnie żonaty, jego pierwszą żoną od 1221 była Eleonora Kastylijska (córka króla Alfonsa VIII Szlachetnego, i Eleonory Plantagenet). Ich małżeństwo zostało anulowane, ale mieli oni ślubnego syna: Druga żona Jakuba – Jolanda węgierska (córka króla Andrzeja II Arpadowicza) urodziła mu 10 dzieci:
Jego trzecią żoną była Teresa Gil de Vidaure, którą zostawił, kiedy zachorowała na trąd. Mieli oni 2 synów: Jakub miał kilkanścioro dzieci ze swoimi kochankami:
Bibliografia
Przypisy
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
