Nagykanizsa ostroma (1664)

Strona	Autorzy	Nota
[1]	[2]	Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku węgierskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku węgierskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach.

Notka Oblężenie Kanizsy z oblegającymi wojskami, 1664 Kanizsa ostroma (pol. oblężenie Kanizsy) trwało od 21 kwietnia do 30 maja 1664 roku dla Kanizsy (Nagykanizsa) w komitecie Zala, dowodzonego przez chorwackiego bana Miklósa Zrínyiego . Z powodu spóźnionej decyzji oblężenie zamku nie powiodło się. Historia Zamek Kanizsa został zajęty przez Osmanów w 1600 roku, w ten sposób utracono ważny ostatni zamek Zadunajski. Osmanowie swoimi najazdami dotarli aż do granicy austriackiej, raz czy dwa wdarli się także do Styrii. Poeta Miklós Zrínyi otoczył go w 1660 roku, kiedy dowiedział się, że Turcy oblegli Nagyvárad w Transylwanii, ale dwór wiedeński nie zgodził się na oblężenie. Austriacy zawsze chcieli uniknąć wojny z Turkami, z jednej strony nie chcąc, aby Austria uległa bezpośredniemu zniszczeniu, a z drugiej strony uważali za znacznie niebezpieczną Francję, z którą rywalizowała o północne Włochy, Ren i inne terytoria niemieckie. W 1661 roku Zrínyi i holenderski inżynier wojskowy zbudowali zamek Zrínyiújvár obok Mury, aby zwiększyć skuteczność obrony Muraköz i ułatwić odzyskanie Kanizsy. Zburzenia zamku domagali się zarówno Austriacy, jak i Turcy, gdyż uniemożliwiał on Osmanom marsz na Wenecję. Zrínyi oparł się wszelkim żądaniom i w 1663 roku wybuchła z tego powodu nowa wojna turecko-habsburska. Ale właściwie nie można tego przypisać temu, ale (charakterystycznej) niezdecydowaniu i bierności sądu, co Turcy zawsze podejrzewali, wierząc, że chce on jedynie zyskać na czasie. Nowy wielki wezyr cesarstwa, urodzony w Albanii Köprülü Ahmed, najechał Węgry w 1663 roku z zamiarem poddania całego królestwa panowaniu sułtana. Następnie próbował podbić dziedziczne prowincje Morawy i Śląsk, kampanię przygotowującą oblężenie Wiednia i mając nadzieję, że uda mu się je zdobyć, realizując w ten sposób marzenie Süleymána Wielkiego. Armia turecka zajęła Érsekújvárt (niewielka liczba żołnierzy stacjonujących w kraju nie mogła wiele zdziałać przeciwko Osmanom), ale oblężenie zamku przeciągało się i pierwsza próba podboju Królewskich Węgier przez Köprülü nie powiodła się. W następnym roku Austriacy przygotowali już odpowiednią i lepszą armię, a Zrínyi również podjął energiczne działania. Zwrócił się o pomoc do Związku Reńskiego, który wysłał ponad 7-tysięczną armię, uzupełnioną wojskami węgierskimi i chorwackimi. W styczniu następnego roku, poruszając się wzdłuż Drávy, odbił kilka zamków i rozpoczęli oblężenie Pécsu. Choć zamku nie udało im się zdobyć, Zrínyi w międzyczasie zniszczył dębowy most w Osjaku. W ten sposób odciął turecką linię zaopatrzenia i połączenie nie tylko z Kanizsą, ale także z Węgrami i Chorwacją, którymi rządzili Turcy. W ten sposób zapewniono pewne bezpieczeństwo dla oblężenia Kanizsy. Zgoda wydana z opóźnieniem Zrínyi poprosił o kolejną pomoc Zachodu, która nie została życzliwie przyjęta przez dwór. Był szczególnie zazdrosny o Francuzów, których wspierał także Związek Reński. Przez całą wojnę negocjował pokój z sułtanem i ostatecznie zakończył wojnę w bardzo haniebny sposób. Ponieważ wciąż było zimno, Turcy nie mogli wystawić większych sił, a południowy region Zadunaju został zniszczony, przez co nie byli w stanie zaopatrzyć okolicznych zamków. Zatem według Zrínyiego oblężenie Kanizsy powinno rozpocząć się jak najszybciej. Jeśli go przyjmą, mogliby zrekompensować problem wynikający z utraty Érsekújvára. Raimondo Montecuccoli, który wraz ze Zrínyim został mianowany głównodowodzącym, chciał, aby pomaszerowali na Esztergom, ale ban nalegał na akcję przeciwko Kanizsę, ponieważ jest to klucz do Chorwacji, Styrii, Karyntii, Węgier i w dłuższej perspektywie Wenecji. Natomiast w Wiedniu zezwolenie wydano dopiero 18 marca, czyli zdaniem Zrínyiego było już późno. Oblężenie Mimo zgody na oblężenie odroczono je najmniej o kolejne trzy tygodnie. Zrínyi nie miał wystarczającej liczby żołnierzy, opóźnione były także wojska znad Renu i inne wojska niemieckie. Prawdę mówiąc, nie mieli nawet dział oblężniczych. Oblegająca armia Wreszcie przybyło oczekiwane wojsko. Cesarski generał Peter Strozzi dowodził wojskami austriackimi i bawarskimi, hrabia Wolfgang von Hohenlohe dowodził wojskami nadreńskimi, zaś Zrínyi stał na czele ponad siedmiotysięcznej armii chorwacko-węgierskiej. Nadal nie udało im się zdobyć armaty oblężniczej, a te, które były dostępne, były również w bardzo złym stanie, nie nadawały się do atakowania zamku, więc Zrínyi chciał zdobyć zamek szturmem. Spóźnione ataki 7 kwietnia Zrínyi obchodził twierdzę z von Hohenlohé i stało się jasne, że atak nie da efektu. Zamek został ufortyfikowany, a jego straż okazała się w miarę czujna. Czekali kolejne dwa tygodnie, zanim dowództwo wojskowe zdecydowało: Hohenlohe zbliży się do zamku od zachodu, a Strozzi i Zrínyi od wschodu. Początkowo Zrínyi miał nadzieję, że uda mu się zdobyć Kanizsę 27 lub 28 kwietnia. Poza tym zamek znajdował się w korzystnym położeniu geograficznym, znajdowało się tam wiele bagien i bagien, przez co też trudno było do niego dotrzeć. Osmańskie wojsko broniące zamku nie ustawało i niepokoiło wrogów swoimi atakami. Jednak i dla nich perspektywy były ponure, kończyła się żywność i materiały wojenne, więc była nadzieja, że ​​armii chrześcijańskiej uda się jeszcze zdobyć zamek. 27 kwietnia Zrínyi i von Hohenlohe zaatakowali 6-tysięczną armię osmańską przynoszącą na zamek posiłki i zaopatrzenie, zabili tysiąc osób, a zdobytą amunicję i żywność przewieźli do Zrínyiújvár. Wieczorem 16 maja i 17 o świcie grupa Hajduków napadła na zamek i zabiła wielu Turków oraz przejęła dwa sztandary. Zaplanowano tak zdecydowany atak, ale Strozzi został ranny i ani on, ani von Hohenlohe nie chcieli narażać swoich żołnierzy. Poza tym relacje Zrínyi i von Hohenlohe nie zawsze układały się gładko, często się różnili. Podczas obrad w obozie w Osjaku, 14 maja wielki wezyr Köprülü Ahmed przekroczył Drawę na czele półstutysięcznej armii. Kazał zbudować nowy most na łodziach na rzece i wyruszył do Kanizsy, aby odeprzeć oblegających. Wiadomość o tym dotarła do Zrínyi ponad dwa tygodnie później. Ponieważ Turcy wysłali na drugą stronę tylko 20 000 ludzi i czekali na przybycie dodatkowych żołnierzy pod Pécsem i Szigetvárem, ban zaproponował, aby zaatakować ich teraz, a wtedy mogliby osobno pokonać siły wielkiego wezyra. Dowódcy niemieccy uznali plan za zbyt odważny i uznali, że oblężenie zostało przegrane i lepiej będzie się wycofać. Zrínyi protestował przeciwko temu, ale dowództwo wojskowe zdecydowało. Chociaż Strozzi wcześniej dał słowo, teraz wolał maszerować z armią austro-bawarską. Przywódcy nawiązali także do faktu, że ich wojska bardzo ucierpiały w wyniku oblężenia, a von Hohenlohe również zachorował. Zrínyi podjazdami pokonał wojska tureckie próbujące dotrzeć do Wielkiego Wezyra i zjednoczył straże Berzence, Babócsa i Segesd, ale nie udało mu się przekonać innych dowódców do zmiany zdania. Strozzi wycofał się, a za nim kilku węgierskich panów, takich jak biskup Győr, Ferenc Nádasdy i Pál Esterházy. Zrínyi i von Hohenlohe wyjechali na początku czerwca. Skutki niepowodzenia W wyniku nieudanego oblężenia Kanizsy Zrínyi został usunięty ze stanowiska naczelnego wodza (na początku 1664 r. mianowano także Raimondo Montecuccoli). Za porażkę odpowiada wahanie dworu i zazdrość Montecuccoli, który z zazdrością obserwował jego sukcesy Zrínyiego w Eszéku. Styria była w niebezpieczeństwie, a jej wojska zostały przydzielone do Magyaróváru. W sytuacji kryzysowej konieczne było przesunięcie sił z północy, głównie ze względu na stale rosnącą armię wielkiego wezyra. Siły, które pozostały na południu, musiały przetrwać do tego czasu, a dwór chciał, aby Zrínyiújvár przetrwał do końca. Absolutnie nie miał zamiaru odciążać Austriaków. Köprülü celował w zamek. W Muraköz stacjonowały wojska, ale same one nie wystarczyłyby do ochrony lub wyzwolenia zamku. Nawet wtedy, gdy przybył Montecuccoli. Armia była głodna, słaba, a jej szeregi dość zdezorganizowane. Montecuccoli nie był w stanie wykorzenić stanu przypominającego chaos, więc nie mógł wykonać ataku ulgowego. Zrínyiújvár upadł, a Zrínyi opuścił front i udał się do Wiednia. Montecuccoli wycofał się aż do komitatu Vas i zdecydował się stoczyć tam decydującą bitwę z pięciokrotnie przewagą liczebną sił wielkiego wezyra. Pokonał Köprülü w otwartej bitwie pod Szentgotthárd, ale dwór zawarł haniebny pokój w Vasvár, którym na dobre zwrócił Zrínyi przeciwko sobie. Linki zewnętrzne Szilágyi: A Magyar Nemzet Története - V. fejezet - Az 1664-iki hadjárat Perjés Géza: A szentgotthárdi csata 1964, Szentgotthárd, helytörténeti, művelődéstörténeti, helyismereti tanulmányok, Szombathely 1981. ISBN 963-03-1192-5 Magyarország hadtörténete, Zrínyi katonai kiadó, Budapest 1985. szerk.: Liptai Ervin ISBN 9633263379 Magyarország története, 1526-1686, 2. kötet, Akadémia Kiadó, Budapest 1985. Főszerk.: Pach Zsigmond, Szerk.: R. Várkonyi Ágnes ISBN 05 09296 963 05 09296

Kanizsa ostroma (1664) {{{polski}}} Oblężenie Kanizsy na współczesnym miedziorycie Konflikt Wojna habsbursko-turecka (1663–64) Data 21 kwietnia 1664 − 30 maja Lokalizacja komitat Zala, Délnyugat-Magyarország, obecnie Nagykanizsa Wynik armia chrześcijańska wycofała się spod zamku Walczące strony  Imperium Habsburgów  Królestwo Węgier  Chorwacja  Związek Reński  Bawaria  Imperium Osmańskie Dowódcy Zrínyi Miklós ban Chorwacji generał Wolfgang Julius von Hohenlohe generał Pietro Strozzi  Sehráb Mehmed Siły oddziały węgiersko-chorwackie: 7400 ludzi wojska austriackie: 7000 ludzi siły Związku Reńskiego: 5000 ludzi wojska bawarskie: 1200 ludzi ok. 3-4000 ludzi [[Szablon:{{{alsablon}}}_infobox|Szablon]] Kanizsa ostroma (1664) Kanizsa ostroma (1664) — Wojna habsbursko-turecka (1663–64) — Oblężenie Kanizsy na współczesnym miedziorycie Czas 21 kwietnia 1664 − 30 maja Miejsce komitat Zala, Délnyugat-Magyarország, dzisiajsza Nagykanizsa Wynik Armia chrześcijańska wycofuje się z zamku Strony konfliktu Święte Cesarstwo Rzymskie  Królestwo Węgier  Chorwacja  Związek Reński  Bawaria Imperium Osmańskie Dowódcy Zrínyi Miklós ban Chorwacji generał Wolfgang Julius von Hohenlohe generał Pietro Strozzi  Sehráb Mehmed Siły Oddziały węgiersko-chorwackie: 7400 ludzi oddziały austriackie: 7000 ludzi siły Związku Reńskiego:< br> 5000 ludzi 'oddziały bawarskie: 1200 ludzi ok. 3-4000 ludzi Wojna austriacko-turecka (1663–1664)  ♦  Köbölkút  ♦  Zrínyiújvár 01  ♦  Oblężenie Érsekújvár  ♦  Vízvár  ♦  Zrínyiújvár 02  ♦  Winter Campaign ??  ♦  Oblężenie Kanizsa  ♦  Oblężenie Zrínyiújvár  ♦  Oblężenie Nitry  ♦  Zsarnóca  ♦  Nagyvárad  ♦  Oblężenie Léva  ♦  Garamszentbenedek  ♦  Körmend  ♦  Szentgotthárd