Notka
Królestwo Serbii ( Szablon:Langx , Szablon:Langx , Szablon:Langx ) była prowincją ( krajem koronnym ) monarchii Habsburgów od 1718 do 1739 roku. Powstało z terenów położonych na południe od rzek Sawy i Dunaju, odpowiadających w przybliżeniu Sandżakowi Smederewa, prowincji osmańskiej, która została podbita przez Habsburgów w 1717 roku, podczas wojny habsbursko-osmańskiej (1716–1718). Królestwo istniało do kolejnej wojny habsbursko-osmańskiej (1737-1739), kiedy to w 1739 r. powróciło pod panowanie osmańskie. [1]
The Kingdom of Serbia (serb. Краљевина Србија / Kraljevina Srbija, miem. Königreich Serbien, łac. Regnum Serviae) was a province (crownland) of the Habsburg monarchy from 1718 to 1739. It was formed from the territories to the south of the rivers Sava and Danube, corresponding to the Sanjak of Smederevo (or "Belgrade Pashalik"), conquered by the Habsburgs from the Ottoman Empire in 1717. It was abolished and returned to the Ottoman Empire in 1739.
W okresie rządów Habsburgów większość Serbów korzystała z samorządności, w tym autonomicznej milicji, oraz integracji gospodarczej z monarchią Habsburgów – reformy te przyczyniły się do wzrostu serbskiej klasy średniej i były kontynuowane przez Osmanów „w interesie prawa i porządku”. [2] Liczba ludności Serbii gwałtownie wzrosła z 270 000 do 400 000, jednak upadek wpływów Habsburgów w regionie wywołał drugą wielką migrację Serbów (1737–1739).
During this Habsburg rule, Serbian majority did benefit from self-government, including an autonomous militia, and economic integration with the Habsburg monarchy — reforms that contributed to the growth of the Serb middle class and continued by the Ottomans "in the interest of law and order".[3] Serbia's population increased rapidly from 270,000 to 400,000, but the decline of Habsburg power in the region provoked the second Great Migrations of the Serbs (1737–1739).
Historia
W latach 1688–1689, podczas Wielkiej Wojny Tureckiej, wojska Habsburgów przejęły tymczasowo kontrolę nad większością dzisiejszej Serbii, [1] lecz następnie zostały zmuszone do odwrotu. Traktat karłowicki z 1699 r. uznał władzę osmańską nad większością terenów dzisiejszej Serbii, podczas gdy region Bačka i zachodnia część Serbii przypadły Habsburgom.
In 1688–1689, during the Great Turkish War, the Habsburg troops temporarily took control over most of present-day Serbia,[4] but were subsequently forced into retreat. The Treaty of Karlowitz in 1699 recognized Ottoman authority over most of present-day Serbia, while the region of Bačka and the western part of Syrmia were assigned to the Habsburgs.
W latach 1716–1718 wybuchła kolejna wojna austriacko-turecka [5], w której Serbowie masowo przyłączali się do wojsk Habsburgów. Po zdobyczach w 1718 roku (na mocy traktatu w Passarowitz ) Habsburgowie podjęli próbę włączenia Serbii do swojego imperium. Kraj ten oficjalnie nazwano „Królestwem Serbii”, ponieważ nie był ani częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego, ani Królestwa Węgier . Faktyczną administrację prowincji sprawował mianowany gubernator. Nie całe terytorium zamieszkane przez Serbów na południe od rzek Sawy i Dunaju, które zostało podbite przez Habsburgów w 1718 r., weszło w skład Królestwa Serbii. Duży obszar wschodni był administracyjnie odrębny i stanowił część Banatu Temeswar .
Another Austro-Turkish war broke out in 1716–1718,[6] in which Serbs massively joined the Habsburg troops. After the gains of 1718 (following the Treaty of Passarowitz), the Habsburgs sought to integrate Serbia into their empire. The land was officially named the "Kingdom of Serbia", because it was neither a part of the Holy Roman Empire nor the Kingdom of Hungary. The actual administration of the province was in the hands of an appointed governor. Not all the Serb-inhabited territory south of the Sava and Danube rivers that was conquered by the Habsburgs in 1718 was included in the Kingdom of Serbia. A large eastern area was administratively separate as part of the Banat of Temeswar.
Podczas wojny austriacko-tureckiej (1737–1739) monarchia Habsburgów utraciła wszystkie terytoria na południe od Sawy i Dunaju, w tym całe terytorium Królestwa Serbii, a także Orszowę na północ od Dunaju. Zachowała jednak resztę Banatu Temeswaru. Wybuch wojny i w konsekwencji koniec rządów Habsburgów spowodował drugą Wielką Migrację Serbów (1737–1739). [1]
After a new Austro-Turkish War (1737–39), the Habsburg monarchy lost all territories south of the Sava and Danube, including the whole territory of the Kingdom of Serbia, and Orșova north of the Danube. It retained, however, the rest of the Banat of Temeswar. The end of Habsburg rule resulted in the second Great Serb Migration (1737–1739).
Rząd
Serbię nadzorowały wspólnie Rada Wojenna Królewska i Izba Królewska, a podporządkowana była lokalnej administracji wojskowo-kameralnej. [7]
Serbia was jointly supervised by the Aulic War Council and the Court Chamber, and subordinated to a local military-cameral administration.[8]
- Gubernatorzy
Serbian Militia Serbska milicja
 Growth of the Habsburg monarchy showing Serbia in 1718–1739. Po traktacie w Passarowicach (1718) Habsburgowie utworzyli Królestwo Serbii i mianowali pierwszą kadrę dowódczą Serbskiej Milicji Narodowej ( Hajduci ), składającą się z dwóch obor-kapetanów, dziesięciu kapetanów, dwóch poruczników i jednego majora. Obor-kapetanami byli Vuk Isaković „Crnobarac” i Staniša Marković „Mlatišuma” . Podczas wojny austriacko-rosyjsko-tureckiej (1735–1739) serbska milicja podzielona była na 18 kompanii, w czterech grupach ( obor-kapetanije ). [9] Hajdukowie ci stanowili uprzywilejowaną klasę w królestwie i otrzymywali najżyźniejsze ziemie pod swoje osady (które były oddzielone od innych wiosek) oraz byli zwolnieni z podatków w zamian za służbę wojskową, która obejmowała obronę pogranicza, utrzymywanie pokoju oraz utrzymanie i ochronę Wielkiej Drogi . [10]
Following the Treaty of Passarowitz (1718), the Habsburgs established the Kingdom of Serbia and appointed the first command cadre of the Serbian National Militia, composed out of two obor-kapetans, ten kapetans, two lieutenants and one major. The obor-kapetans were Vuk Isaković "Crnobarac" and Staniša Marković "Mlatišuma". During the Austro-Russian–Turkish War (1735–1739), the Serbian Militia was divided into 18 companies, in four groups (obor-kapetanije).[11]
Demografia
Rozporządzenie z 1720 r. stanowiło, że Belgrad miał być zasiedlony głównie przez Niemców, natomiast Serbowie mieli mieszkać poza murami miasta, w części „Rascian”. [7] Szacuje się, że w latach dwudziestych XVIII wieku liczba ludności Belgradu nie przekraczała 20 000. [7] Liczba ludności wzrosła gwałtownie z 270 000 do 400 000, jednak koniec władzy Habsburgów w regionie doprowadził do drugiej Wielkiej Migracji Serbów (1737–1739). [12]
A 1720 regulation declared that Belgrade was to be settled mainly by Germans, while the Serbs were to live outside the city walls in the "Rascian" part.[8] It has been estimated that the population in Belgrade in the 1720s did not exceed 20,000.[8] The population increased rapidly from 270,000 to 400,000, but the end of Habsburg power in the region resulted in the second Great Serb Migration (1737–1739).[13]
Polityka religijna władz habsburskich wobec różnych wspólnot chrześcijańskich została zrealizowana poprzez uznanie Serbskiej Prawosławnej Metropolii Belgradzkiej, a także poprzez ustanowienie rzymskokatolickiej diecezji belgradzkiej . [14] [15]
Religious policies towards various Christian communities were implemented by recognizing the Serbian Orthodox Metropolitanate of Belgrade, and also establishing the Roman Catholic Diocese of Belgrade.[16][17]
Następstwa
Chociaż administracja Habsburgów nad tą częścią dzisiejszej Serbii trwała krótko, Habsburgowie pozostawili po sobie świadomość odrębnego bytu politycznego, w związku z czym miejscowi mieszkańcy nigdy już w pełni nie zaakceptowali administracji osmańskiej, co doprowadziło do rebelii granicznej Kočy w 1788 r. i do pierwszego powstania serbskiego w 1804 r., które zakończyło bezpośrednie panowanie osmańskie nad tą częścią dzisiejszej Serbii. [18]
Although the Habsburg administration over this part of present-day Serbia was short-lived, the consciousness about separate political entity was left behind by the Habsburgs, thus local inhabitants never again fully accepted Ottoman administration, which led to Koča's frontier rebellion in 1788 and to the First Serbian Uprising in 1804, which ended direct Ottoman rule over this part of present-day Serbia.[potrzebny cytat]
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Ćirković 2004 ↓.
- ↑ Hupchick 2004 ↓.
- ↑ Hupchick 2004 ↓, s. 213
- ↑ Ćirković 2004 ↓, s. 143
- ↑ Ágoston 2011 ↓.
- ↑ Ágoston 2011 ↓, s. 93-108
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Hochedlinger 2013 ↓.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Hochedlinger 2003 ↓, s. 229
- ↑ Radovan M. Drašković: Valjevo u prošlosti: prilozi za zavičajnu istoriju. Milić Rakić, 1987, ss. 22. ISBN 9788671730082.
- ↑ Fabrizio Rudi. [1]. „Yearbook of the Society for 18th Century Studies on South Eastern Europe”. 2, ss. 148-150, 2019. Society for 18th Century Studies on South Eastern Europe. DOI: 10.25364/22.2:2019.11.
- ↑ Radovan M. Drašković. Valjevo u prošlosti: prilozi za zavičajnu istoriju. wyd. Milić Rakić. (1987) s. 22. ISBN 9788671730082. Cytat: „Хајдучка војска била је подељена на 18 компанија, које су се распореЬивале у 4 групе.”.
- ↑ Dabić 2011 ↓.
- ↑ Dabić 2011 ↓, s. 191-208
- ↑ Mitrović 2011 ↓.
- ↑ Točanac-Radović 2018 ↓.
- ↑ Mitrović 2011 ↓, s. 209–217
- ↑ Točanac-Radović 2018 ↓, s. 155–167
- ↑ Nedeljković i Đorđević 2015 ↓.
Źródła
- Gábor "The Ottoman Wars and the Changing Balance of Power along the Danube in the Early Eighteenth Century". W: The Peace of Passarowitz, 1718. West Lafayette: wyd. Purdue University Press. (2011) ss. 93–108. ISBN 978-1-61249-195-0.
- Histoire du peuple serbe. (fr) Lausanne: wyd. L’Age d’Homme. ISBN 9782825119587.
- Sima The Serbs. Malden: wyd. Blackwell Publishing. (2004) ISBN 9781405142915.
- Vojin S. "The Habsburg-Ottoman War of 1716-1718 and Demographic Changes in the War-Afflicted Territories". W: The Peace of Passarowitz, 1718. West Lafayette: wyd. Purdue University Press. (2011) ss. 191–208. ISBN 978-1-61249-195-0.
- Miloš Đorđević (2013). „Kraljevstvo Srbija (1720-1739)”. „Универзитет У Нишу” wyd. Универзитет у Нишу, Филозофски факултет.
- Miloš Z. "A Background to Serbian Culture and Education in the First Half of the 18th Century according to Serbian Historiographical Sources". W: Empires and Peninsulas: Southeastern Europe between Karlowitz and the Peace of Adrianople, 1699–1829. Berlin: wyd. LIT Verlag. (2010) ss. 125–131. ISBN 978-3-643-10611-7.
- "The Impact of the Treaty of Passarowitz on the Habsburg Monarchy". W: The Peace of Passarowitz, 1718. West Lafayette: wyd. Purdue University Press. (2011) ss. 53-62.
- Michael Austria's Wars of Emergence: War, State and Society in the Habsburg Monarchy, 1683–1797. London & New York: wyd. Routledge. (2013) ISBN 978-1-317-88793-5.
- Dennis P. The Balkans: From Constantinople to Communism. wyd. Palgrave Macmillan. (2004) ISBN 978-1-4039-6417-5.
- The Peace of Passarowitz, 1718. West Lafayette: wyd. Purdue University Press. (2011) ISBN 9781557535948.
- Hakan "The 1717 Siege of Belgrade and the Ottoman War Equipment Captured by the Habsburgs after the Siege". W: Belgrade: 1521-1867. Belgrade: wyd. The Institute of History. (2018) ss. 129–154. ISBN 978-86-7743-132-7.
- {{{first1}}}. Joseph Langer: Serbien unter der kaiserlichen Regierung : 1717 – 1739. Mittheilungen des k.k. Kriegsarchivs, Wien, Bd. III 1889
|
Błąd w składni szablonu {{Cytuj stronę}}. Brak podanego adresu cytowanej strony (parametr url=|).
}}
Linki zewnętrzne
|
|
.svg)
.svg)
