Лев I Данилович
Strona | Autorzy | Nota |
[1] | [2] | Ten artykuł pochodzi z Wikipedii w języku polskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku polskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
Notka
Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович), (ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spasie) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245-1264). Był synem króla Daniela I Halickiego. Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowskąpotrzebne źródło. W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą, po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsk. W 1299 roku Lew Halicki spotkał się w Brnie z Wacławem II, od którego otrzymał liczne dary. Około 1301 roku Lew zmarł i wkrótce jego syn Jerzy I, będący w sojuszu z Łokietkiem, najechał ziemię sandomierską i z tym można łączyć wyprawę odwetową sandomierskiego stronnictwa Wacława II, które w 1302 roku zdobyło Lublin. Rusią Halicko-Wołyńską rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie. Wywód przodków |
|