Miloš Obilić
Strona | Autorzy | Nota |
[1] | [2] | Ten artykuł pochodzi z Wikipedii w języku polskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku polskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
NotkaMiloš Obilić (serb. Милош Обилић), rzadziej: Kobilić, Kobilović[1] – zgodnie z tradycją Serbów i południowych Słowian, był serbskim bohaterem, który w czasie bitwy na Kosowym Polu pomiędzy Serbią a Imperium Osmańskim, zabił zatrutym sztyletem tureckiego sułtana Murada I[1]. Obilić był także uważany za założyciela Zakonu Smoka. Istnieje również albańska wersja tradycji, w której Obilić był właśnie Albańczykiem. Najbardziej popularna wersja legendy utrzymuje, że podczas bitwy Miloš Obilić udawał nawróconego na islam zdrajcę i dostał się przed oblicze sułtana Murada. W chwili, gdy pozwolono mu zbliżyć się do sułtana celem zwyczajowego ucałowania stóp Miloš Obilić zabił go zatrutym sztyletem[1]. Od jego imienia pochodzą nazwy serbskiego miasta w Kosowie, Obilić, klubu piłkarskiego z Belgradu – FK Obilić Belgrad i należącego do niego stadionu – Stadion Miloša Obilicia. Miloš Obilić, opiewany w ludowych pieśniach (m.in. Budowanie Rawanicy, Książęca wieczerza[2], pieśni cyklu kosowskiego) i legendach, zaczął być również nieformalnie czczony jako święty. Jego kult funkcjonował nawet na górze Athos, chociaż żaden z lokalnych Kościołów prawosławnych nie przeprowadził jego procesu kanonizacyjnego[1]. Do utrwalenia mitu Obilicia-mściciela Serbii, zwiastuna przyszłego zwycięstwa i wolności, wykonawcy aktu „zemsty sprawiedliwej”, przyczynili się władyka czarnogórski Piotr II Petrowić-Niegosz w swoim utworze Górski wieniec oraz prawosławny biskup, kanonizowany w 2003 Mikołaj (Velimirović), w swoich kazaniach poświęconych bitwie na Kosowym Polu[3]. Nie istnieją przy tym źródła historyczne jednoznacznie potwierdzające, że Obilić żył naprawdę[4]. Imię Obilicia nosiło najwyższe wojskowe odznaczenie czarnogórskie, ustanowione przez Piotra II Petrowicia-Niegosza[5]. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
|
|