Nápolyi kaland
Strona | Autorzy | Nota |
[1] | [2] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
Nápolyi kaland (pol. Kampanie neapolitańskie, także Neapolitańska Przygoda), wojną między Królestwem Węgier, prowadzonym przez Ludwika Wielkiego, a Królestwem Neapolu. Miały miejsce w latach 1347–1352. PreludiumW 1343 r. zmarł Robert I Mądry, król Neapolu. Jego jedyny syn, Karol z Kalabrii, zmarł w 1328 r., pozostawiając dwie córki, z których jedna, Joanna, wyszła za mąż za Andrzeja, syna króla Węgier Karola I. Podczas pobytu Andrzeja w Neapolu bardziej wyrachowana żona rozwinęła wobec męża zaciekłą wrogość. Po śmierci ojca otrzymała od awiniońskiego papieża Klemensa VI oficjalną inwestyturę Królestwa Neapolu, które wówczas było nominalnie wasalem państwa papieskiego. Andrzej, który również szukał korony, otrzymał tylko tytuł księcia Kalabrii. 14 czerwca 1345 Klemens, po otrzymaniu 44 000 marek, zgodził się udzielić Andrzejowi tytuł króla, ale tylko jako spadkobierca w przypadku śmierci Joanny. Joanna, która została zawieszona po romansie z [[Luigi d'Angiò|Ludwikiem z Tarentu], była w tym czasie pod silnym wpływem matki tego ostatniego, Katarzyny II Valois. 19 września, dzień przed objęciem tronu przez Andrzeja jako król, conjuge prowadzone przez krewnych Katarzynę i kurtyzany sprawiło, że Andrzej został zamordowany podczas polowania w Aversie. Co prawda Bertramo del Balzo wraz z Fra Moriale z Zakonu Szpitalników odkryli i ukarali zabójców, ale przekonanie o udziale królowej w zabójstwie stało się powszechne. W maju 1346 r. brat Andrzeja, król Węgier Ludwik, wysłał wysłanników do Klemensa z prośbą o ich zeznanie. Niezadowolony z odpowiedzi papieża, zebrał armię, planując zaokrętować ją w Zarze. Jednak w tym czasie miasto nadmorskie zbuntowało się przeciwko Wenecjanom, których statki blokowały jego port. Po nieudanej próbie uwolnienia go król musiał przełożyć wyprawę, podczas gdy Zara powróciła pod egidę Wenecji. WojnaW listopadzie 1347 r. Ludwik wyruszył do Neapolu z około 1.000 żołnierzy (Węgrów i Niemców), głównie najemników. Gdy dotarli do granicy królestwa Joanny, mieli 2.000 węgierskich rycerzy, 2.000 ciężkiej kawalerii najemników, 2.000 łuczników konnych Kumanów i 6.000 najemnej ciężkiej piechoty. Udało mu się uniknąć konfliktu w północnych Włoszech, a jego armia była dobrze opłacona i zdyscyplinowana. Król Ludwik zabronił grabieży, a wszystkie zapasy zostały zakupione od mieszkańców i opłacone złotem. Węgierski król maszerował przez tę krainę, ogłaszając, że nie zamierza walczyć z żadnymi włoskimi miastami ani państwami, dlatego w większości z nich została przyjęta z zadowoleniem. W międzyczasie Joanna poślubiła swojego kuzyna Ludwika z Tarentu i zawarła pokój z tradycyjnym wrogiem Neapolu, Królestwem Sycylii. Armią Neapolu, 2.700 rycerzy i 5.000 piechoty, dowodził Ludwik z Tarentu. W Foligno legat papieski poprosił króla Ludwika o zaprzestanie kampanii, ponieważ zabójcy zostali ukarani, a także ze względu na status Neapolu jako papieskiego lenna. Król jedna nie ustąpił i przed końcem roku przekroczył granicę neapolitańską, nie napotykając żadnego oporu. 11 stycznia 1348 r. w bitwie pod Kapuą pokonali armię Ludwika Taranto. Cztery dni później królowa wróciła do Prowansji, a wkrótce potem jej mąż. Wszyscy baronowie królestwa przysięgali lojalność wobec nowego władcy, gdy maszerował do Neapolu z Benewenuo. Podczas wizyty w Aversie, gdzie zamordowano jego brata, Ludwik ściął Karola z Durazzo w zemście za jego kondotiera Malatestę Ungaro i innych. Będąc w Neapolu, Ludwik uwolnił większość swoich najemników i ich dowódcę, Wernera von Urslingen. Tutaj Ludwik i jego żołnierze zostali zaskoczeni nadejściem Czarnej Śmierci. Dlatego postanowili opuścić Królestwo Neapolu. Neapolitanie, którzy szybko poczuli niezadowolenie z surowych rządów Węgier, zawezwali Joannę, która zapłaciła za swoją wyprawę powrotną (w tym za usługi najemników Urslingena), sprzedając papieżom swoje prawa w Awinionie. Wylądowała w pobliżu Neapolu i łatwo przejęła go, ale węgierski dowódca Ulrich von Wolfurt kontynuował silnm opór w Apulii. Kiedy Urslingen wrócił do Węgrów, poprosił papieża o pomoc. Ten ostatni wysłał legata, który po zaoferowaniu wielkiej sumy braciom z Urslingen i Wolfurt, zawarł rozejm. Joanna i Ludwik opuścili Królestwo, aby poczekać na nowy proces w sprawie zabójstwa Andrzeja, który odbędzie się w Awinionie. Wyrok polegał na uniewinnieniu Joanny od wszelkich zarzutów w styczniu 1352 r., a 23 marca 1352 r. podpisano traktat pokojowy z Węgrami. NastępstwaW 1380 r. w Królestwie wybuchła wojna domowa, a Joanna stanęła po stronie awiniońskiego papieża Klemensa VII, po czym papież Urban VI ofiarował tron Karolowi z Durazzo. Ludwik Węgierski wysłał pieniądze i węgierskie armie na pomoc Karolowi, który dzięki temu był w stanie wjechać do Neapolu w 1381 r. 22 maja 1382 r. w San Fele czterech węgierskich najemników udusiło królową. Referencje
|
|