Oblężenie Retz
Strona | Autorzy | Nota |
[2] | [3] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
Retz ostroma (pol. Oblężenie Retz) było konfliktem między Świętym Cesarstwem Rzymskim a Królestwem Węgier w 1486 roku. Było ono częścią wojny austro-węgierskiej. Zdobycie miasta przez Węgry doprowadziło w końcu do rozkwitu przemysłu winiarskiego. OblężeniePo upadku Laa węgierski król Maciej Korwin skierował się do Retz. Towarzyszył mu jego syn Jan Korwin. Maciej podzielił swoją armię na trzy cześci, jedną złożoną głównie z Czechów, drugą z Węgrów, a trzecią z lekkiej kawalerii Raszan]. Wraz z nimi oblegał miasto 4 października. Miasto było silnie ufortyfikowane i wymagało użycia broni oblężniczej. Garnizon dokonał kilku wycieczek, wycelowanych w transporty zaopatrzeniowe dla obozowiska oblegających. Te potyczki przyniosły niewielkie straty, ale były na tyle niepokojące, że królowie zdecydowali się zbliżyć okrążenie do murów i nakazać ostrzał z armat. Jego armia podkopała też wieże miejskiego fortu. Mieszkańcy Retz zdali sobie sprawę, że nadszedł czas, aby się poddać. Mieszkańcom udzielono królewskiego ułaskawienia, a Maciej wkroczył do miasta 10 października 1486 r.[1] NastępstwaPo zdobyciu miasta mianowali kapitanem miasta Nikolausa Bethlena, który rozpoczął budowę zamku znanego później jako Gatterburg. [2] Maciej Korwin ponownie wydał miejskie przywileje, które uważa się za początek budowy wielopiętrowych centralnych piwnic winnych, a 11 listopada nakazał dziesięciu podmiejskim wioskom dostarczać miastu fermentowane wino.[3] W tym samym roku zezwolił także mieszkańcom Retz na eksport swoich win do Europy Północnej, a nawet na dwór wielkiego księcia moskiewskiego Iwana III Srogiego. Architektura na głównym placu Retz odzwierciedla bogactwo zgromadzone w tym czasie dzięki większemu rozwojowi przemysłu winiarskiego Retz od czasu decyzji Macieja.[4] Maciej bywał w mieście kilkakrotnie, przyjmując posłów z Francji, a także historyka Antonio Bonfiniego, którego po tej wizycie zatrudnił jako swoją osobistą historię.[5] |
|
Przypisy i 1 uwaga
- ↑ Antonio Bonfini (1995) [1568]. "Negyedik tized – hatodik-nyolcadik könyv" [Czwarta dekada - książka od szóstej do ósmej]. Rerum Hungaricum Decades [Dziesięć tomów spraw węgierskich] (po węgiersku). Budapest, Hungary: Balassi Kiadó (reprint). ISBN 963-506-040-8. Zarchiwizowano z oryginału 26 marca 2012. [dostęp:2011-06-30].
- ↑ Martin Hammerl (21 sierpnia 2007). "Retz – Gatterburg". [1]. Austria: burgen-austria.com. Zarchiwizowano z oryginału 4 października 2011. [dostęp:2011-07-05].
- ↑ Reinhold Griebler. "Austria's largest historical wine cellar in Retz. A subterranean walk of delights". Erlebniskeller. Retz, Austria: Office of the Tourist Association. [dostęp:2011-07-05].
- ↑ Weingut Diem. "Retzer Land. Wide Land". http://www.diem-weine.at/. Obermarkersdorf, Austria: Weingut Diem. Zarchiwizowano z oryginału 26 marca 2012. [dostęp:2011-07-05].
- ↑ Albert Berzevicky (1908). "Lappangó ellentétek" [Nie skrywane działania wojenne]. Beatrix királyné 1457–1508 [Królowa Beatrice 1457–1508] (po węgiersku). 4. Budapest, Hungary: Magyar Történelmi Társulat. [dostęp:2011-07-05].
- ↑ Uwaga 1: Najwcześniejszym znanym zapisem jest list króla Macieja napisany z obozowiska koło Retz 4 października, w którym nakazuje on sędziom królewskiego sądu zawieszenie rozstrzygnięcia sporu o dziedzictwo Töttös de Báthmonostor między biskupem pomocniczym Maciejem Várdaiem, Aladarem Várdaiem, Michałem Nagyváradi i Jannus Várdai do przyjazdu z Austrii, podczas gdy król osobiście osądzi sprawę.
- ↑ Ferencz Zichy (1915). A Zichy és Vásonkeői gróf Zichy-család idősb ágának okmánytára = Codex diplomaticus domus senioris comitum Zichy de Zich et Vásonkeői [Kodeks dyplomatyczny starszej gałęzi rodu Zichy autorstwa hrabiego Vásonkő i Zichy] (po węgiersku). 11. Budapest, Hungary: Magyar Történelmi Társulat. [dostęp:2011-07-05].