Opsada Sigeta (1566.)

Z Europa Środkowa
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Emblem of Turkey.svg Wojny turecko-chorwackie Flag of Croatia (Early 16th century–1526) (Border).svg

XVI wiek
 ♦  Plješevica (1520)  ♦  Kőszeg (1532)  ♦  Klis (1536–1537)  ♦  Kampania Katzianera (1537)  ♦  Gorjana (1537)  ♦  Požege (1537)  ♦  Šomljova (1543)  ♦  Konjšćine (1545)  ♦  Đurđevav (1554)  ♦  Rinje (1556)  ♦  Siget I (1556)  ♦  Zagreb (1556)  ♦  Kostajnica (1556)  ♦  Hrastovice (I) (1558)  ♦  Klane (1559)  ♦  Žirovice (1560)  ♦  Hrastovica (II) (1561)  ♦  Slatine (1562)  ♦  Moslavina  ♦  Klana  ♦  Žirovica  ♦  Slatina  ♦  Obreška (1565)  ♦  Krupa (1565)  ♦  Szigetvár (1566)  ♦  Šikloš (1566)  ♦  Budački (1575)  ♦  Zrin  ♦  Gvozdansko (1577–1578)  ♦  Drežnik (1578)  ♦  Slunj I 1584  ♦  Ivanić  ♦  Sisak (1591)  ♦  Bihać (II) (1592)  ♦  Brest (I) (1592)  ♦  Sisak I (1593)  ♦  Sisak II (1593)  ♦  Sisak III (1593)  ♦  Sisak IV (1593)  ♦  Sisak (1594)  ♦  Brest (II) (1596)

XVII wiek
 ♦  Velike Kaniže (1637)  ♦  Slunj II (1649)  ♦  Kostajnice (1651)  ♦  Perušić {1655}  ♦  Novi Zrin (I) (1663)  ♦  Novi Zrin (II) (1663)  ♦  Novi Zrin (III) (1664)  ♦  Winter Campaign (1664)  ♦  Monošter (1664)  ♦  Osijek Campaign (1685)  ♦  Mohacz II (1687)  ♦  Sokolovac 1689  ♦  Slankamen (1691)  ♦  Virovitica (1684)  ♦  Udobina (1689)  ♦  Bihać (II) (1697)  ♦  Zenta (1697)

XVIII Century ♦  Siege of Sinj (1715) (1715). Zobacz także Ottoman–Habsburg wars


Hungary Arms.svg Wojny węgiersko-tureckie Emblem of Turkey.svg

 ♦  Nikopolis (1396)
XV wiek
 ♦  Radkersburg (1417)  ♦  Knin (1418)  ♦  Golubac (1428)  ♦  Lower Danube War  ♦  Oblężenie Belgradu (1440)  ♦  Smederevo (1441)  ♦  Jałomica (1442)  ♦  Iron Gate (1442)  ♦  Sybin (1442)  ♦  Nisz (1443)  ♦  Bitwa pod Zlaticą (1443)  ♦  Bitwa pod Kunowicą (1444)  ♦  Warna (1444)  ♦  Kosowe Pole (1448)  ♦  Bitwa pod Kruševac (1454)  ♦  Bitwa pod Belgradem (1456)  ♦  Užice (1458)  ♦  Oblężenie Jajce (1463)  ♦  Jajce (1464)  ♦  Zvornik (1464)  ♦  Vaslui (1475)  ♦  Šabac (1476)  ♦  Serbia Expedition (1477)  ♦  Glina (1478)  ♦  Brežaca (1478)  ♦  Bitwa na Chlebowym Polu (1479)  ♦  Travnik (1480)  ♦  Jajce (1480)  ♦  Otranto (1480–81)  ♦  Una (1483)  ♦  Gradiška (1483)  ♦  Kupa (1491)  ♦  Bitwa w wawozie Vrpilam (1491)  ♦  Krbavska bitka (1493)
XVI wiek
 ♦  Bitwa pod Dubicą (1513)  ♦  Novigrad (1515)  ♦  Jajce (I) (1518)  ♦  Plješevica (1520)  ♦  Oblężenie Zimony (1521)  ♦  Oblężenie Szabács (1521)  ♦  Upadek Belgradu (1521)  ♦  Knin (1522)  ♦  Skradin (1522)  ♦  Oblężenie Ostrovicy (1523)  ♦  Jajce (II) (1525)  ♦  Upadek Petrovaradina (1526)  ♦  Bitwa pod Mohaczem (1526)  ♦  Bitwa pod Pusztamarót (1526)  ♦  Kőszeg (1532)  ♦  Eger (1552)  ♦  Szigetvár (1556)  ♦  Szigetvár (1566)  ♦  Calugareni (1595)  ♦  Bitwa pod Giurgiu (1595)

Notka

Oblężenie Szigetváruoblężenie miasta i twierdzy w węgierskim Szigetvárze, które miało miejsce w roku 1566 w trakcie walk węgiersko-tureckich.

W roku 1566 sułtan Sulejman Wspaniały podjął oblężenie Szigetváru, bronionego przez Nikolę Šubića Zrinskiego. Miasto dzieliło się na 3 sektory połączone mostami i groblami, każdy otoczony oddzielnym murem. Turcy atakowali zażarcie przez dwa tygodnie, w końcu dnia 19 sierpnia w ich rękach znalazły się dwa sektory: stare i nowe miasto. Gdy chroniący się w cytadeli obrońcy odrzucili proponowane przez Sulejmana warunki kapitulacji, Turcy przypuścili kolejne dwa szturmy, ponownie odparte przez Węgrów. Dnia 5 września wojska tureckie podkopały się niepostrzeżenie pod jeden z bastionów i odpaliły minę. Eksplozja uczyniła wyrwę w murach i zniszczyła kilka budynków. Turcy nie podjęli jednak ataku, gdyż w tym samym dniu w swoim namiocie zmarł Sulejman Wspaniały. O śmierci sułtana nie wiedział jednak Zrinski, który na czele 600 ludzi podjął się próby przebicia przez pozycje tureckie. W samobójczym ataku Zrinski poniósł śmierć, podobnie jak większość jego ludzi. Po rozbiciu oddziału obrońców Turcy rzucili się do zamku, gdzie w chwilę później nastąpił wybuch magazynu prochu, grzebiąc wielu z nich. Po zdobyciu miasta ciało Sulejmana odesłano do Konstantynopola, a na miejscu wzniesiono meczet.

Bibliografia

  • Elliott, John Huxtable (2000). Europe divided, 1559–1598. Wiley-Blackwell. ISBN 978-0-631-21780-0.
  • Kohn, George C., ed. (2006). Dictionary of Wars (Third ed.). Infobase Publishing. ISBN 978-0-8160-6577-6.
  • Lieber, Francis (1845). Encyclopædia Americana: A popular dictionary of arts, sciences, literature, history, politics, and biography. Vol. 13. Philadelphia: Columbia University Library.
  • Shelton, Edward (1867). The book of battles: or, Daring deeds by land and sea. London: Houlston and Wright.
  • Tait, William (1853). Tait's Edinburgh magazine. Vol. 20. Edinburgh: Sutherland and Knox.
  • Turnbull, Stephen R. (2003). The Ottoman Empire, 1326–1699. New York (USA): Osprey Publishing Ltd. ISBN 0-415-96913-1.
  • Turnbull, Stephen: Wojny złotego wieku. Od upadku Konstantynopola do wojny trzydziestoletniej, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2007.
  • Wheatcroft, Andrew (2009). The Enemy at the Gate: Habsburgs, Ottomans, and the Battle for Europe. Basic Books. ISBN 978-0-465-01374-6.
Oblężenie Szigetváru
Opsada Sigeta (1566) (chor.)
Szigetvár ostroma (węg.)
Siget Kuşatmasi (tur.)
the Ottoman–Habsburg wars and the Ottoman wars in Europe
Wojny węgiersko-tureckie
ilustracja
Nikola IV Zrinski szarżujący z twierdzy Szigetvár
(autor: Johann Peter Krafft, 1825)
Czas 6 sierpnia 15668 września 1566 (1 miesiąc i 2 dni)
Miejsce Szigetvár, Królestwo Węgier
Terytorium Osmani zdobywają Szigetvár,
przyłączają go do ejaletu Budy
Wynik pyrrusowe zwycięstwo Osmanów[1][2]
Strony konfliktu
 Monarchia Habsburgów  Imperium Osmańskie
Dowódcy
* {{{link alias}}} Nikola IV Zrinski  {{{link alias}}} Sulejman I †   Uwaga:1

{{{link alias}}} Sokollu Mehmed Paşa

Siły
2 300[3]–3 000[4] Chorwatów i Wegrów[5][6]
  • 600 pełnosprawnych mężczyzn do końca oblężenia[7]
100.000[8][9][10]
  • 80.000 Turków
  • 12.000–15.000 Tatarów
  • 300 dział[11]
Straty
Cała armia poległa;
  • Zrinski zginął w ostatnim starciu.
  • Prawie cała załoga została wybita.
    2.300–3.000 zabitych w walce.
ciężkie;
  • Sulejman umiera w swoim namiocie przed ostatecznym atakiem.
  • 20.000[4]–30 000[12][13]zabitych lub umierających z powodu choroby.

Uwaga

Przypisy

  1. Kohn (2006), s. 47.
  2. Lázár and Tezla (1999), s. 70. Although the Turks won the battle, the outcome can be seen as a "pyrrhic victory", because of heavy Turkish casualties and the death of Sultan Suleiman. Moreover, the battle delayed the Ottoman push for Vienna that year and suspended the Ottoman expansion in Europe.
  3. Timothy Hughes Rare & Early Newspapers. Zaarchiwizowane 9 września 2017 na Wayback Machine, Item 548456. [dostęp:2009-12-01].
  4. 4,0 4,1 Lieber, Francis (1845). Encyclopadia Americana: A popular dictionary of arts, sciences, literature, history, politics, and biography. Vol. 13. Philadelphia: Columbia University Library.
  5. Wheatcroft (2009), str. 59–60.
  6. Jedyna relacja z pierwszej ręki z oblężenia, zapisana w „Podsjedanje i osvojenje Sigeta”przez Franjo (Ferenca) Črnko, szambelana Zrinskiego i jednego z ocalałych żołnierzy z bitwy, stwierdza, że większość obrońców etniczni Chorwaci. PóĹşniejsze dzieła, takie jak „Vazetje Sigeta grada”(1573) Brne Karnarutića, „Szigeti veszedelem”(1647) Mikołaja VII Zrinskiego i „Opsida Sigecka”(1647) Petera Zrinskiego , potwierdzają również, że Chorwaci stanowili większość obrońców. ↓.
  7. Turnbull (2003), s. 57.
  8. Shelton (1867), str. 82–83.
  9. Elliott (2000), s. 117.
  10. Liczba 300.000 Osmanów, o której wspominają niektórzy kronikarze, jest prawdopodobnie przeszacowana. Niektórzy historycy mają tendencję do wyolbrzymiania tych liczb i przeceniania odwagi przeważających liczebnie obrońców Szigetváru. Chociaż 1 maja 1566 roku Sulejman rzeczywiście opuścił Stambuł na czele jednej z największych armii, jaką kiedykolwiek dowodził, liczebność jego sił była prawdopodobnie bliższa 100.000 niż 300.000. ↓.
  11. Nikola Subic Zrinski. {{{publisher}}}. Zarchiwizowano z oryginału 28 November 2019. [dostęp: 22 November 2019].
  12. Tait (1853), s. 679.
  13. Coppée, Henry (1864). The United States service magazine. Vol. 2. New York: C. B. Richardson. ss. 562-565.