Osmanlı ordusu

Strona	Autorzy	Nota
[2]	[3]	Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach.

Notka Wojsko Imperium Osmańskiego (Szablon:Lang-tr) było to siła zbrojna Imperium Osmańskiego. The Military of the Ottoman Empire (Szablon:Lang-tr) was the armed forces of the Ottoman Empire. Armia Wojsko Imperium Osmańskiego można podzielić na pięć głównych okresów. Szablon:Według kogo Era fundacyjna obejmuje lata między 1300 (wyprawa bizantyjska) a 1453 (zdobycie Konstantynopola), okres klasyczny obejmuje lata między 1451 (druga intronizacja sułtana Mehmeda II) a 1606 (pokój w Zsitvatorok), okres reformacji obejmuje lata między 1606 a 1826 (Vaka-i Hayriye), okres modernizacji obejmuje lata między 1826[potrzebne wyszynienia] a 1858, a okres schyłkowy obejmuje lata między 1861 (intronizacja sułtana Abdülaziza) a 1918 (rozejm w Mudros).[potrzebny cytat] Armia osmańska jest poprzedniczką tureckich sił zbrojnych. The Military of the Ottoman Empire can be divided in five main periods.Szablon:According to whom The foundation era covers the years between 1300 (Byzantine expedition) and 1453 (Conquest of Constantinople), the classical period covers the years between 1451 (second enthronement of Sultan Mehmed II) and 1606 (Peace of Zsitvatorok), the reformation period covers the years between 1606 and 1826 (Vaka-i Hayriye), the modernisation period covers the years between 1826[potrzebne wyjaśnienia] and 1858 and decline period covers the years between 1861 (enthronement of Sultan Abdülaziz) and 1918 (Armistice of Mudros).[potrzebny cytat] The Ottoman army is the forerunner of the Turkish Armed Forces. Okres założenia (1300–1453) Najwcześniejszą formą armii osmańskiej była kawaleria stepowo-koczownicza. Została ona scentralizowana przez Osmana I z plemion turkomańskich zamieszkujących zachodnią Anatolię pod koniec XIII wieku. The earliest form of the Ottoman military was a steppe-nomadic cavalry force. This was centralized by Osman I from Turkoman tribesmen inhabiting western Anatolia in the late 13th century. Ci jeźdźcy stali się nieregularną siłą rabusiów używaną jako oddziały szturmowe, uzbrojoną w broń taką jak łuki i włócznie. Na podbitych ziemiach otrzymywali lenna zwane timars, a później byli nazywani timariots. Ponadto zdobywali bogactwo podczas kampanii. These horsemen became an irregular force of raiders used as shock troops, armed with weapons like bows and spears. They were given fiefs called timars in the conquered lands, and were later called timariots. In addition they acquired wealth during campaigns. Orhan zorganizował stałą armię opłacaną pensją, a nie grabieżą lub lennami. Piechotę nazywano yayas, a kawalerię znano jako müsellems. Siły te w większości składały się z zagranicznych najemników, a tylko nieliczni Turcy byli zadowoleni z przyjmowania pensji zamiast timars. Zagraniczni najemnicy nie musieli przechodzić na islam, o ile słuchali swoich osmańskich dowódców. Orhan organized a standing army paid by salary rather than looting or fiefs. The infantry were called yayas and the cavalry was known as müsellems. The force was made up by foreign mercenaries for the most part, and only a few Turks were content to accept salaries in place of timars. Foreign mercenaries were not required to convert to Islam as long as they obeyed their Ottoman commanders. Osmanowie zaczęli używać broni palnej pod koniec XIV wieku. Następnie zaczęły pojawiać się inne rodzaje wojsk, takie jak regularni muszkieterowie (Piyade Topçu, dosłownie „artyleria piesza”); regularna kawaleria uzbrojona w broń palną (Süvari Topçu Neferi, dosłownie „żołnierz artylerii konnej”), podobnie jak późniejsi europejscy rajtarzy lub karabinierzy; i bombardierzy (Humbaracı), składający się z grenadierów, którzy rzucali materiałami wybuchowymi zwanymi khımbara, oraz żołnierzy, którzy obsługiwali artylerię, zapewniając jej konserwację i dostawy prochu. The Ottomans began using guns in the late 14th century. Following that, other troop types began to appear, such as the regular musketeers (Piyade Topçu, literally "foot artillery"); regular cavalry armed with firearms (Süvari Topçu Neferi, literally "mounted artillery soldier"), similar to the later European reiter or carabinier; and bombardiers (Humbaracı), consisting of grenadiers who threw explosives called khımbara and the soldiers who served the artillery with maintenance and powder supplies. Imperium Osmańskie było pierwszym z trzech islamskich imperiów prochowych, po których nastąpiły Safawidowska Persja i Mogolskie Indie. W XIV wieku Osmanowie przyjęli artylerię prochową. Przyjęcie broni prochowej przez Osmanów nastąpiło tak szybko, że „wyprzedzili oni zarówno swoich europejskich, jak i bliskowschodnich przeciwników w tworzeniu scentralizowanych i stałych wojsk specjalizujących się w produkcji i obsłudze broni palnej”. Jednak to wykorzystanie przez nich artylerii zaszokowało ich przeciwników i skłoniło dwa pozostałe islamskie imperia prochowe do przyspieszenia programu zbrojeniowego. Osmanowie mieli artylerię przynajmniej za panowania Bajazyda I i użyli jej podczas oblężeń Konstantynopola w 1399 i 1402 roku. Ostatecznie udowodniły swoją wartość jako machiny oblężnicze podczas udanego oblężenia Salonik w 1430 roku. The Ottoman Empire was the first of the three Islamic Gunpowder Empires, followed by Safavid Persia and Mughal India. By the 14th century, the Ottomans had adopted gunpowder artillery. The adoption of the gunpowder weapons by the Ottomans was so rapid that they "preceded both their European and Middle Eastern adversaries in establishing centralized and permanent troops specialized in the manufacturing and handling of firearms." But it was their use of artillery shocked their adversaries and impelled the other two Islamic Gunpowder Empires to accelerate their weapons program. The Ottomans had artillery at least by the reign of Bayezid I and used them in the sieges of Constantinople in 1399 and 1402. They finally proved their worth as siege engines in the successful siege of Salonica in 1430. Regularne używanie broni palnej przez armię osmańską wyprzedzało tempo jej europejskich odpowiedników. Janczarzy początkowo byli piechotą ochroniarzy używających łuków i strzał. W czasach sułtana Mehmeda II byli szkoleni w posługiwaniu się bronią palną i stali się „prawdopodobnie pierwszą stałą piechotą wyposażoną w broń palną na świecie”. Janczarzy są zatem uważani za pierwsze nowoczesne stałe armie. Połączenie artylerii i siły ognia janczarów okazało się decydujące w Warnie w 1444 r. przeciwko siłom krzyżowców, a później Başkent i Chaldoran przeciwko Aq Qoyunlu i Safawidom. The Ottoman military's regularized use of firearms proceeded ahead of the pace of their European counterparts. The Janissaries had initially been an infantry bodyguard using bows and arrows. By the time of Sultan Mehmed II, they had been drilled with firearms and became "perhaps the first standing infantry force equipped with firearms in the world." The Janissaries are thus considered the first modern standing armies. The combination of artillery and Janissary firepower proved decisive at Varna in 1444 against a force of Crusaders, and later Başkent and Chaldoran against the Aq Qoyunlu and Safavids.

Wojsko Imperium Osmańskiego Osmanlı İmparatorluğu'nun silahlı kuvvetleri Founded 1299 Current form 1861 Branches Ottoman Empire Ottoman Army Ottoman Fleet Ottoman Aviation Squadrons Special Organization (Ottoman Empire) Ottoman Gendarmerie Hejaz Expeditionary Force Headquarters Constantinople, Ottoman Empire Commander-in-chief Ottoman Sultan

Armia Klasyczna (1451–1606)

Główny artykuł: Army of the classical Ottoman Empire

Klasyczna Armia Osmańska była strukturą wojskową oraz armią założycielską i główną ustanowioną przez Mehmeda II podczas jego reorganizacji państwa i wysiłków wojskowych. Jest to główna reorganizacja po Orhanie I, która zorganizowała stałą armię opłacaną z pensji, a nie z łupów lub lenn. Armia ta była siłą podczas wzrostu Imperium Osmańskiego. Organizacja była podwójna, centralna (Kapu Kulu) i peryferyjna (Eyalet). Klasyczna armia osmańska była najbardziej zdyscyplinowaną i budzącą strach siłą militarną swoich czasów, głównie ze względu na wysoki poziom organizacji, możliwości logistyczne i elitarne wojska. Po trwających stulecie wysiłkach reform, armia ta została zmuszona do rozwiązania przez sułtana Mahmuda II 15 czerwca 1826 r. w wyniku tak zwanego Incydentu Pomyślnego. Za panowania Mahmuda II elitarni janczarzy stali się skorumpowani i zawsze stawali na drodze wysiłkom modernizacyjnym, co oznaczało, że byli bardziej obciążeniem niż atutem.

Ottoman Classical Army was the military structure and the founding and main army established by Mehmed II, during his reorganization of the state and the military efforts. This is the major reorganization following Orhan I which organized a standing army paid by salary rather than booty or fiefs. This army was the force during rise of the Ottoman Empire. The organization was twofold, central (Kapu Kulu) and peripheral (Eyalet). The classical Ottoman army was the most disciplined and feared military force of its time, mainly due to its high level of organization, logistical capabilities and its elite troops. Following a century long reform efforts, this Army was forced to disbandment by Sultan Mahmud II on 15 June 1826 by what is known as Auspicious Incident. By the reign of Mahmud the second, the elite janissaries had become corrupt and always stood in the way of modernization efforts meaning they were more of a liability than an asset.

Podczas oblężenia Konstantynopola w 1453 roku, Osmanowie mieli wystarczająco duże armaty, aby zniszczyć mury miasta, ku zaskoczeniu obrońców. Działo Dardanelskie zostało zaprojektowane i odlane z brązu w 1464 roku przez Munira Alego. Działo Dardanelskie nadal było obecne do służby ponad 340 lat później, w 1807 roku, kiedy to pojawiły się siły Royal Navy i rozpoczęły operację Dardanele. Siły tureckie załadowały starożytne relikwie paliwem i pociskami, a następnie wystrzeliły je w brytyjskie statki. Brytyjska eskadra poniosła 28 ofiar w wyniku tego bombardowania.

By the siege of Constantinople in 1453, the Ottomans had large enough cannons to batter the walls of the city, to the surprise of the defenders. The Dardanelles Gun was designed and cast in bronze in 1464 by Munir Ali. The Dardanelles Gun was still present for duty more than 340 years later in 1807, when a Royal Navy force appeared and commenced the Dardanelles Operation. Turkish forces loaded the ancient relics with propellant and projectiles, then fired them at the British ships. The British squadron suffered 28 casualties from this bombardment.

Muszkiet pojawił się po raz pierwszy w Imperium Osmańskim w 1465 roku. Później damasceńska stal była używana do produkcji broni palnej, takiej jak muszkiet z XVI wieku. Podczas bitwy pod Mohaczem w 1526 roku janczarzy wyposażeni w 2000 muszkietów „utworzyli dziewięć kolejnych rzędów i strzelali z broni rząd po rzędzie”, w „pozycji klęczącej lub stojącej bez potrzeby dodatkowego wsparcia lub odpoczynku”. Później Chińczycy przyjęli osmańską pozycję klęczącą do strzelania. W 1598 roku chiński pisarz Zhao Shizhen opisał tureckie muszkiety jako lepsze od europejskich.

The musket first appeared in the Ottoman Empire by 1465. Damascus steel was later used in the production of firearms such as the musket from the 16th century. At the Battle of Mohács in 1526, the Janissaries equipped with 2000 muskets "formed nine consecutive rows and they fired their weapons row by row," in a "kneeling or standing position without the need for additional support or rest." The Chinese later adopted the Ottoman kneeling position for firing. In 1598, Chinese writer Zhao Shizhen described Turkish muskets as being superior to European muskets.

Zarówno orkiestra marszowa, jak i orkiestra wojskowa mają swoje korzenie w osmańskiej orkiestrze wojskowej, granej przez janczarów od XVI wieku.

The marching band and military band both have their origins in the Ottoman military band, performed by the Janissary since the 16th century.

jakieś ilustracje

Reforma armii klasycznej (1606–1826)

Głównym tematem tego okresu jest reforma janczarów. Korpus janczarów pierwotnie składał się z młodych, zniewolonych chłopców chrześcijańskich, zazwyczaj z zachodnich Bałkanów, którzy zostali zmuszeni do przejścia na islam i wykształceni w sprawach wojskowych pod rządami Imperium Osmańskiego. W XV i XVI wieku stali się znani jako najbardziej wydajna i skuteczna jednostka wojskowa w Europie. [potrzebny cytat] Do 1570 roku do korpusu janczarów przyjmowano urodzonych muzułmanów, a do XVII wieku większość z nich miała być urodzonymi muzułmanami. Według Jasona Goodwina w XVII i XVIII wieku większość janczarów była muzułmańskimi Albańczykami.

The main theme of this period is reforming the Janissaries. The Janissary corps were originally made up of enslaved young Christian boys, generally from the western Balkans, who were forced to convert to Islam and were educated in military matters under the Ottoman Empire. During the 15th and 16th Centuries they became known as the most efficient and effective military unit in Europe.^{[potrzebny cytat]} By 1570 born Muslims were accepted into the Janissaries corps and by the 17th century most would be born Muslims. According to Jason Goodwin in the 17th and 18th centuries most Janissaries were Muslim Albanians.

Oprócz piechoty janczarów istniała również kawaleria sipahi. Różnili się oni jednak od janczarów tym, że mieli zarówno obowiązki wojskowe, jak i administracyjne. Janczarzy byli ściśle związani z możliwością wykonywania obowiązków wojskowych w dowolnym czasie, jednak Sipahi traktowani byli inaczej, głównie dlatego, że otrzymywali dochód z ziemi, którą sułtan dał im w ramach systemu timariot. Na tych terenach rolniczych Sipahi byli odpowiedzialni za pobieranie podatków, które miały służyć jako ich pensja. Jednocześnie byli odpowiedzialni za utrzymanie tam pokoju i porządku. Oczekiwano również, że będą mogli służyć w wojsku, kiedykolwiek sułtan uzna ich służbę za konieczną.

Aside from the Janissary infantry, there was also the Sipahi Cavalry. They were, however, different from the Janissaries in that they had both military and administrative duties. The Janissaries were tied strictly to being able to perform military duties at any time, however the Sipahi were treated differently primarily in that they got their income from the land that was given to them from the Sultan under the timariot system. Within these agricultural lands, the Sipahi were in charge of collecting the taxes which would serve as their salary. At the same time they were responsible for maintaining peace and order there. They were also expected to be able to serve in the military whenever the Sultan deemed their service necessary.

W 1621 roku Chińczyk Wu Pei Chih opisał muszkiety osmańskie, które wykorzystywały mechanizm zębatkowy, nieznany w żadnym innym europejskim ani chińskim rodzaju broni palnej w tamtym czasie.

In 1621, the Chinese Wu Pei Chih described Ottoman muskets that used a rack-and-pinion mechanism, which was not known to have been used in any European or Chinese firearms at the time.

Imperium Osmańskie podejmowało liczne wysiłki, aby zrekrutować francuskich ekspertów do swojej modernizacji. Francuski oficer i awanturnik Claude-Alexandre de Bonneval (1675–1747) poszedł na służbę sułtana Mahmuda I, przeszedł na islam i starał się zmodernizować armię osmańską, tworząc odlewnie armat, fabryki prochu i muszkietów oraz szkołę inżynierii wojskowej. Inny oficer, François Baron de Tott, był zaangażowany w wysiłki reformatorskie armii osmańskiej. Udało mu się zbudować nową odlewnię do produkcji haubic i odegrał kluczową rolę w tworzeniu mobilnych jednostek artyleryjskich. Zbudował fortyfikacje nad Bosforem i rozpoczął kurs nauk morskich, który położył kamień węgielny pod późniejszą Turecką Akademię Marynarki Wojennej. Udało mu się jednak osiągnąć jedynie ograniczony sukces. Niestety, niemal niemożliwe było dla niego skierowanie żołnierzy z regularnej armii do nowych jednostek. Nowych okrętów i dział, które weszły do ​​służby, było zbyt mało, aby mieć jakikolwiek wpływ na armię osmańską i de Tott wrócił do domu.

The Ottoman Empire made numerous efforts to recruit French experts for its modernization. The French officer and adventurer Claude-Alexandre de Bonneval (1675–1747) went in the service of Sultan Mahmud I, converted to Islam, and endeavoured to modernize the Ottoman army, creating cannon foundries, powder and musket factories and a military engineering school. Another officer François Baron de Tott was involved in the reform efforts for the Ottoman military. He succeeded in having a new foundry built to make howitzers, and was instrumental in the creation of mobile artillery units. He built fortifications on the Bosphorus and started a naval science course that laid the foundation stone for the later Turkish Naval Academy. He could only achieve limited success, however. Unfortunately it was almost impossible for him to divert soldiers from the regular army into the new units. The new ships and guns that made it into service were too few to have much of an influence on the Ottoman army and de Tott returned home.

Kiedy w 1795 roku zwrócili się o pomoc do Francuzów, młody Napoleon Bonaparte miał zostać wysłany do Konstantynopola, aby pomóc w organizacji artylerii osmańskiej. Nie pojechał, ponieważ na kilka dni przed wyruszeniem na Bliski Wschód udowodnił swoją przydatność Dyrektoriatowi, rozprawiając się z paryskim tłumem pod 13 Vendémiaire i został zatrzymany we Francji.

When they had requested French help in 1795, young Napoleon Bonaparte was scheduled to be sent to Constantinople to help organize Ottoman artillery. He did not go, for just days before he was to embark for the Near East he proved himself useful to the Directory by putting down a Parisian mob at 13 Vendémiaire and was kept in France.

Zaopatrzenie sił osmańskich działających w Mołdawii i Wołoszczyźnie stanowiło poważne wyzwanie, które wymagało dobrze zorganizowanej logistyki. Armia licząca 60 000 żołnierzy i 40 000 koni wymagała pół miliona kilogramów żywności dziennie. Siłom osmańskim wiodło się lepiej niż Rosjanom, ale koszty sparaliżowały oba skarbce narodowe. Zaopatrzenie po obu stronach odbywało się za pomocą stałych cen, podatków i konfiskat.

The supply of Ottoman forces operating in Moldavia and Wallachia was a major challenge that required well organized logistics. An army of 60,000 soldiers and 40,000 horses required a half-million kilograms of food per day. The Ottoman forces fared better than the Russians, but the expenses crippled both national treasuries. Supplies on both sides came using fixed prices, taxes, and confiscation.

Sułtan Selim III w latach 1789-1807 utworzył armię „Nizam-i Cedid” [nowy porządek], aby zastąpić nieefektywną i przestarzałą armię cesarską. Stary system opierał się na janczarach, którzy w dużej mierze stracili swoją skuteczność militarną. Selim ściśle przestrzegał zachodnich form wojskowych. Nowa armia byłaby kosztowna, więc utworzono nowy skarbiec ['Irad-i Cedid']. W rezultacie Porta miała teraz sprawną, wyszkoloną w Europie armię wyposażoną w nowoczesną broń. Miała jednak mniej niż 10 000 żołnierzy w epoce, gdy armie zachodnie były dziesięć do pięćdziesięciu razy większe. Ponadto sułtan dezorientował dobrze ugruntowane tradycyjne siły polityczne. W rezultacie była rzadko używana, poza użyciem przeciwko siłom ekspedycyjnym Napoleona w Gazie i Rosetcie. Nowa armia została rozwiązana przez elementy reakcyjne po obaleniu Selima w 1807 r., ale stała się modelem nowej armii osmańskiej, utworzonej później w XIX wieku.

Sultan Selim III in 1789 to 1807 set up the "Nizam-i Cedid" [new order] army to replace the inefficient and outmoded imperial army. The old system depended on Janissaries, who had largely lost their military effectiveness. Selim closely followed Western military forms. It would be expensive for a new army, so a new treasury ['Irad-i Cedid'] was established . The result was the Porte now had an efficient, European-trained army equipped with modern weapons. However it had fewer than 10,000 soldiers in an era when Western armies were ten to fifty times larger. Furthermore, the Sultan was upsetting the well-established traditional political powers. As a result, it was rarely used, apart from its use against Napoleon's expeditionary force at Gaza and Rosetta. The new army was dissolved by reactionary elements with the overthrow of Selim in 1807, but it became the model of the new Ottoman Army created later in the 19th century.

{{{header}}}

Efforts for a new system (1826–1858)

Główny artykuł: Ottoman military reforms'

Głównym tematem tego okresu jest rozwiązanie janczarów, co nastąpiło w 1826 r., i zmiana kultury wojskowej. Najważniejszym wydarzeniem jest „Vaka-ı Hayriye”, co można przetłumaczyć jako pomyślny incydent. Utworzone jednostki wojskowe zostały użyte w wojnie krymskiej, wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878) i wojnie grecko-tureckiej (1897).

The main theme of this period is disbanding the Janissary, which happened in 1826, and changing the military culture. The major event is "Vaka-ı Hayriye" translated as Auspicious Incident. The military units formed were used in the Crimean War, Russo-Turkish War (1877–1878), and Greco-Turkish War (1897).

Nieudane próby stworzenia nowego systemu datują się przed 1826 r. Sułtan Selim III utworzył armię Nizam-ı Cedid (Nizam-ı Cedid oznacza Nowy Porządek) pod koniec XVIII wieku i na początku XIX wieku. Była to pierwsza poważna próba przekształcenia sił zbrojnych Imperium Osmańskiego w nowoczesną armię. Jednak Nizam-ı Cedid nie istniał długo, rozwiązując się po abdykacji Selima III w 1807 r.

The failed efforts of a new system dates before 1826. Sultan Selim III formed the Nizam-ı Cedid army (Nizam-ı Cedid meaning New Order) in the late 18th century and early 19th century. This was the first serious attempt to transform the Ottoman military forces into a modern army. However, the Nizam-ı Cedid was short lived, dissolving after the abdication of Selim III in 1807.

Sułtan Mahmud II, następca i bratanek Selima III, który był wielkim reformatorem, rozwiązał janczarów w 1826 r. w ramach tzw. „Vaka-ı Hayriye” (pomyślny incydent).

Sultan Mahmud II, Selim III's successor and nephew, who was a great reformer, disbanded the Janissaries in 1826 with so-called known as "Vaka-ı Hayriye" (the auspicious incident).

Asakir-i Mansure-i Muhammediye został ustanowiony jako współczesna, nowoczesna armia.

The Asakir-i Mansure-i Muhammediye was established, as a contemporary modern army.

Egipt, jako część imperium, również przeszedł drastyczne zmiany militarne podczas panowania Muhammada Alego Paszy. Dwie największe reformy wojskowe to skuteczne praktyki indoktrynacji i nadzoru, które dramatycznie zmieniły sposób, w jaki wojsko było prowadzone zarówno przez przywódców, jak i postrzegane przez resztę społeczeństwa. Nowe kodeksy prawa wojskowego doprowadziły do ​​izolacji, skrajnego nadzoru i surowych kar w celu wymuszenia posłuszeństwa. Celem Paszy było stworzenie wysokiego szacunku dla prawa i ścisłego posłuszeństwa wynikającego ze szczerego pragnienia. Ta zmiana z bezpośredniej kontroli za pomocą kar cielesnych na pośrednią kontrolę za pomocą ścisłego egzekwowania prawa miała na celu uczynienie życia żołnierzy przewidywalnymi, tworząc w ten sposób bardziej zarządzalną armię dla Paszy.

Egypt, as part of the empire, also underwent drastic military changes during Muhammad Ali Pasha's reign. The two largest military reforms were the effective practices of indoctrination and surveillance, which dramatically changed the way the military was both conducted by the leadership and also perceived by the rest of society. New military law codes resulted in isolation, extreme surveillance, and severe punishments to enforce obedience. The Pasha's goal was to create a high regard for the law and strict obedience stemming from sincere want. This shift from direct control by bodily punishment to indirect control through strict law enforcement aimed to make the soldiers' lives predictable, thus creating a more manageable military for the Pasha.

{{{header}}}

		[[Plik:{{{image2}}}|{{{width2}}}px|]]
Infantry unit

Armia Nowoczesna (1861–1918)

Główny artykuł: Ottoman Army (1861–1922)

Głównym tematem tego okresu jest organizowanie i szkolenie nowo utworzonych jednostek. Zmiana z systemu francuskiego na niemiecki jako niemiecka misja wojskowa była najbardziej skuteczna w tym okresie. Utworzone jednostki wojskowe były używane w wojnach bałkańskich i I wojnie światowej.

The main theme of this period is organizing and training the newly formed units. The change of French system to German system as the German military mission was most effective during the period. The military units formed were used in the Balkan Wars and World War I.

Przejście z armii klasycznej (1451–1606) zajęło ponad wiek, zaczynając od nieudanych prób Selima III (1789), przez okres reform wojskowych Imperium Osmańskiego (1826–1858), aż po Abdulhamida II. Abdulhamid II już w 1880 r. zabiegał o pomoc niemiecką, a dwa lata później ją uzyskał, co zakończyło się mianowaniem podpułkownika Kohlera. Jednak. Chociaż konsensus, że Abdulhamid opowiadał się za modernizacją armii osmańskiej i profesjonalizacją korpusu oficerskiego, był dość powszechny, wydaje się, że zaniedbał wojsko w ciągu ostatnich piętnastu lat swojego panowania, a także obciął budżet wojskowy. Kształtowanie się nowoczesnej armii osmańskiej było powolnym procesem, pełnym wzlotów i upadków.

The shift from Classical Army (1451–1606) took more than a century beginning from failed attempts of Selim III (1789) to a period of Ottoman military reforms (1826–1858) and finally Abdulhamid II. Abdulhamid II, as early as 1880 sought, and two years later secured, German assistance, which culminated in the appointment of Lt. Col. Kohler. However. Although the consensus that Abdulhamid favored the modernization of the Ottoman army and the professionalization of the officer corps was fairly general, it seems that he neglected the military during the last fifteen years of his reign, and he also cut down the military budget. The formation of Ottoman Modern Army was a slow process with ups and downs.

{{{header}}}

Artillery (Howitzer)		Cavalry

{{{footer}}}

{{{header}}}

Engineering (Heliograph)		Communication (Telephone)

{{{footer}}}

{{{header}}}

Uniform, standard		Uniform, winter

{{{footer}}}

{{{header}}}

Uniform, summer		Uniform, standard

{{{footer}}}

Marynarka wojenna

Główny artykuł: Ottoman Navy

Marynarka wojenna Imperium Osmańskiego, znana również jako Flota Imperium Osmańskiego, została założona na początku XIV wieku po tym, jak imperium po raz pierwszy rozszerzyło się, aby dotrzeć do morza w 1323 roku, zdobywając Karamürsel, miejsce pierwszej osmańskiej stoczni morskiej i zalążek przyszłej marynarki wojennej. Podczas swojego długiego istnienia była zaangażowana w wiele konfliktów i podpisała szereg traktatów morskich. W szczytowym okresie swojego istnienia marynarka wojenna rozszerzyła się na Ocean Indyjski, wysyłając ekspedycję do Indonezji w 1565 roku.

The Ottoman Navy, also known as the Ottoman Fleet, was established in the early 14th century after the empire first expanded to reach the sea in 1323 by capturing Karamürsel, the site of the first Ottoman naval shipyard and the nucleus of the future Navy. During its long existence, it was involved in many conflicts and signed a number of maritime treaties. At its height, the Navy extended to the Indian Ocean, sending an expedition to Indonesia in 1565.

Przez większą część swojej historii marynarką wojenną dowodził kapudan pasza (wielki admirał; dosłownie „kapitan pasza”). To stanowisko zostało zniesione w 1867 roku, kiedy to zastąpili je minister marynarki wojennej (szablon: Lang-tr) i szereg dowódców floty (szablon: Lang-tr).

For much of its history, the Navy was led by the position of the Kapudan Pasha (Grand Admiral; literally "Captain Pasha"). This position was abolished in 1867, when it was replaced by the Minister of the Navy (Szablon:Lang-tr) and a number of Fleet Commanders (Szablon:Lang-tr).

Po upadku Imperium Osmańskiego tradycje Marynarki Wojennej kontynuowano w 1923 roku pod nazwą Tureckie Siły Morskie Republiki Turcji.

After the demise of the Ottoman Empire, the Navy's tradition was continued under the Turkish Naval Forces of the Republic of Turkey in 1923.

{{{header}}}

Battle of Zonchio in 1499		Szablon:Ship, 1829

{{{footer}}}

Lotnictwo

Główny artykuł: Ottoman Aviation Squadrons

Eskadry Lotnictwa Osmańskiego były jednostkami lotnictwa wojskowego armii i marynarki wojennej Imperium Osmańskiego. Historia lotnictwa wojskowego Imperium Osmańskiego sięga czerwca 1909 r. lub lipca 1911 r., w zależności od tego, czy jako datę powstania przyjmuje się służbę czynną. Organizacja jest czasami określana jako Siły Powietrzne Imperium Osmańskiego. Według Edwarda J. Ericksona samo określenie Siły Powietrzne Imperium Osmańskiego jest grubą przesadą, a określenie Osmanlı Hava Kuvvetleri (Siły Powietrzne Imperium Osmańskiego) jest niestety często powtarzane we współczesnych źródłach tureckich. Wielkość floty osiągnęła swój szczyt w grudniu 1916 r., kiedy eskadry lotnicze Imperium Osmańskiego liczyły 90 samolotów. Eskadry lotnicze zostały zreorganizowane jako „Generalny Inspektorat Sił Powietrznych” (Kuva-yı Havaiye Müfettiş-i Umumiliği) 29 lipca 1918 r. Wraz z podpisaniem rozejmu w Mudros 30 października 1918 r. osmańskie lotnictwo wojskowe faktycznie dobiegło końca. W momencie podpisania rozejmu osmańskie lotnictwo wojskowe miało około 100 pilotów; 17 kompanii samolotów lądowych (po 4 samoloty każda); i 3 kompanie wodnosamolotów (po 4 samoloty każda); łącznie 80 samolotów.

The Ottoman Aviation Squadrons were military aviation units of the Ottoman Army and Navy. The history of Ottoman military aviation dates back to June 1909 or July 1911 depending if active duty assignment is accepted as the establishment. The organisation is sometimes referred to as the Ottoman Air Force. According to Edward J. Erickson, the very term Ottoman Air Force is a gross exaggeration and the term Osmanlı Hava Kuvvetleri (Ottoman Air Force) unfortunately is often repeated in contemporary Turkish sources. The fleet size reached its greatest in December 1916, when the Ottoman aviation squadrons had 90 airplanes. The Aviation Squadrons were reorganized as the "General Inspectorate of Air Forces" (Kuva-yı Havaiye Müfettiş-i Umumiliği) on 29 July 1918. With the signing of the Armistice of Mudros on 30 October 1918, the Ottoman military aviation effectively came to an end. At the time of the armistice, the Ottoman military aviation had around 100 pilots; 17 land-based airplane companies (4 planes each); and 3 seaplane companies (4 planes each); totalling 80 aircraft.

{{{header}}}

Air Base Yesilkoy 1911		Pilots, 1912

{{{footer}}}

Personel

Battle of Mohács in 1526, Ottoman miniature

Rekrutacja

Główny artykuł: Conscription in the Ottoman Empire

W 1389 roku Osmanowie wprowadzili system poboru do wojska. W razie potrzeby każde miasto, dzielnica i wioska miały obowiązek przedstawić w pełni wyposażonego poborowego w biurze rekrutacyjnym. Nowa siła nieregularnej piechoty, zwana Azabami, była wykorzystywana na wiele różnych sposobów. Wspierali zaopatrzenie linii frontu, kopali drogi i budowali mosty. W rzadkich przypadkach byli wykorzystywani jako mięso armatnie, aby spowolnić postęp wroga. Odnogą Azabów byli bashi-bazouk (başıbozuk). Specjalizowali się w walce wręcz i czasami byli konni. Rekrutowani spośród bezdomnych, włóczęgów i przestępców, stali się znani ze swojej niezdyscyplinowanej brutalności.

In 1389 the Ottomans introduced a system of military conscription. In times of need every town, quarter, and village had the duty to present a fully equipped conscript at the recruiting office. The new force of irregular infantrymen, called Azabs, was used in a number of different ways. They supported the supplies to the front-line, they dug roads and built bridges. On rare occasions they were used as cannon fodder to slow down an enemy advance. A branch of the Azabs were the bashi-bazouk (başıbozuk). These specialized in close combat and were sometimes mounted. Recruited from the homeless, vagrants and criminals, they became notorious for their undisciplined brutality.^{[nieudana weryfikacja]}

Szkolenie

Ottoman Military College

Ottoman Military College w Stambule była dwuletnią szkołą wojskową Imperium Osmańskiego, której celem było kształcenie oficerów sztabowych armii osmańskiej.

The Ottoman Military College in Istanbul was the Ottoman Empire's two-year military staff college, which aimed to educate staff officers for the Ottoman Army.

Akademia Wojskowa Osmańska

Marszałek Ahmed Fevzi Pasza wraz z Mehmedem Namikiem Paszą założyli akademię w 1834 r. jako Mekteb-i Harbiye (turecki osmański: dosł. „Szkoła Wojenna”), a pierwsza klasa oficerów ukończyła ją w 1841 r. Założenie to nastąpiło w kontekście reform wojskowych w Imperium Osmańskim, które uznało potrzebę bardziej wykształconych oficerów w celu modernizacji swojej armii. Potrzeba nowego porządku wojskowego była częścią reform sułtana Mahmuda II (szablon:panowanie), kontynuowanych przez jego syna sułtana Abdulmejida I (szablon:panowanie).

Marshal Ahmed Fevzi Pasha together with Mehmed Namık Pasha formed the academy in 1834 as the Mekteb-i Harbiye (Ottoman Turkish: lit. "War School"), and the first class of officers graduated in 1841. This foundation occurred in the context of military reforms within the Ottoman Empire, which recognized the need for more educated officers to modernize its army. The need for a new military order was part of the reforms of Sultan Mahmud II (Szablon:Reign), continued by his son Sultan Abdulmejid I (Szablon:Reign).

Po upadku Imperium Osmańskiego szkoła zmieniła nazwę na Turecką Akademię Wojskową w Republice Turcji

After the demise of the Ottoman Empire the school renamed itself as Turkish Military Academy under the Republic of Turkey

Imperialna Szkoła Inżynierii Marynarki Wojennej

Początki Akademii Marynarki Wojennej sięgają 1773 r., kiedy to Wielki Wezyr sułtana Mustafy III i admirał Cezayirli Gazi Hasan Pasza założył szkołę morską pod nazwą „Naval Engineering at Golden Horn Naval Shipyard”. François Baron de Tott, francuski oficer i doradca armii osmańskiej, został wyznaczony do utworzenia kursu, który miał zapewnić edukację w zakresie geometrii samolotu i nawigacji. Kurs, w którym uczestniczyli również cywilni kapitanowie marynarki handlowej, odbywał się na pokładzie galeonu zakotwiczonego w Kasimpaşa w Stambule i trwał trzy miesiące. Tymczasowy kurs przekształcił się w ciągłą edukację na lądzie wraz z utworzeniem „Naval Mathematical College” w lutym 1776 r. Wraz ze wzrostem liczby kadetów, budynek college'u w stoczni marynarki wojennej został rozbudowany. 22 października 1784 r. uczelnia, przemianowana na „Imperial Naval Engineering School” (Szablon: Lang-ota), rozpoczęła trzyletnie kursy edukacyjne w nowym budynku. Od 1795 r. szkolenie było podzielone na nawigację i kartografię dla oficerów pokładowych oraz architekturę morską i budowę statków dla inżynierów morskich. W 1838 r. szkoła morska przeniosła się do nowego budynku w Kasımpaşa. Wraz z początkiem (1839 r.) wysiłków reformatorskich, szkoła została przemianowana na „Naval School” (Szablon: Lang-ota) i kontynuowała działalność w Kasımpaşa przez 12 lat. Następnie została przeniesiona w 1850 r. do Heybeliada po raz ostatni. W czasie Drugiej Ery Konstytucyjnej, w 1909 r. z Królewskiej Akademii Marynarki Wojennej zaadaptowano ulepszony system edukacji.

The origin of the Naval Academy goes back to 1773, when Sultan Mustafa III's Grand Vizier and Admiral Cezayirli Gazi Hasan Pasha founded a naval school under the name of "Naval Engineering at Golden Horn Naval Shipyard". François Baron de Tott, a French officer and advisor to the Ottoman military, was appointed for the establishment of a course to provide education on plane geometry and navigation. The course, attended also by civilian captains of the merchant marine, took place on board a galleon anchored at Kasimpaşa in Istanbul and lasted three months. The temporary course turned into a continuous education on land with the establishment of "Naval Mathematical College" in February 1776. With growing numbers of cadets, the college building at the naval shipyard was extended. On 22 October 1784 the college, renamed the "Imperial Naval Engineering School" (Szablon:Lang-ota), started its three-year education courses in the new building. From 1795 on, the training was divided into navigation and cartography for officers of the deck, and naval architecture and shipbuilding for naval engineers. In 1838 the naval school moved into its new building in Kasımpaşa. With the beginning (1839) of the reformation efforts, the school was renamed "Naval School" (Szablon:Lang-ota) and continued to operate in Kasımpaşa for 12 years. Then it was relocated in 1850 to Heybeliada for the last time. During the Second Constitutional Era, an upgraded education system was adapted in 1909 from the Royal Naval Academy.

Po upadku Imperium Osmańskiego szkoła zmieniła nazwę na Akademię Marynarki Wojennej (Turcja) w ramach Republiki Turcji

After the demise of the Ottoman Empire the school renamed itself as Naval Academy (Turkey) under the Republic of Turkey

Ranks Szeregi

Główny artykuł: Military ranks of the Ottoman Empire

Klasyczna Armia

• Aghas dowodził różnymi rodzajami sił zbrojnych, na przykład: „azap agha”, „besli agha”, „janissary agha”, odpowiednio dla dowódców azaps, besels i janczarów. To określenie nadawano również dowódcom mniejszych jednostek wojskowych, na przykład „bölük agha” i „ocak agha”, odpowiednio dowódcom „bölük” (kompanii) i „ocak” (oddziału).
• Boluk-bashi był dowódcą „bölük”, co odpowiadało randze kapitana.
• Çorbacı (po turecku „serwujący zupę”) był dowódcą orta (pułku), co odpowiada mniej więcej dzisiejszej randze pułkownika (Szablon:Lang-tr). W żegludze morskiej termin ten był używany w odniesieniu do szefa załogi statku, roli podobnej do roli bosmana.

• Aghas commanded the different branches of the military services, for example: "azap agha", "besli agha", "janissary agha", for the commanders of azaps, beslis, and janissaries, respectively. This designation was given to commanders of smaller military units, too, for instance the "bölük agha", and the "ocak agha", the commanders of a "bölük" (company) and an "ocak" (troop) respectively.
• Boluk-bashi was a commander of a "bölük", equivalent to the rank of captain.
• Çorbacı (Turkish for "soup server") was a commander of an orta (regiment), approximately corresponding to the rank of colonel (Szablon:Lang-tr) today. In seafaring, the term was in use for the boss of a ship's crew, a role similar to that of boatswain.

Nowoczesna armia

Rank insignia for officers in the army

The system of ranks and insignia followed the patterns of the German Empire.^{[potrzebny cytat]}

• Nefer (Private)
• Onbaşı (Corporal)
• Çavuş (Sergeant)
• Başçavuş (Sergeant major)
• Mülazım-ı Sani (Second lieutenant)
• Mülazım-ı Evvel (First lieutenant)
• Yüzbaşı (Captain)
• Kolağası (Senior Captain or Adjutant Major)
• Binbaşı (Major)
• Kaymakam (Lieutenant colonel)
• Miralay (Colonel) – commander of a regiment (alay)
• Mirliva – commander of a brigade (liva)
• Ferik – commander of a division (firka)
• Birinci Ferik – commander of a corps (Kolordu)
• Müşir (Field marshal) – commander of an army (Ordu)

Strength

Ottoman Army Strength, 1299–1826

Year	Yaya & Musellem	Azab	Akıncı	Timarli Sipahi	(Total) Timarli Sipahi & Cebelu	Janissary	Kapikulu Sipahi	Other Kapikulu	(Total) Kapikulu	Fortress guards, Martalos and Navy	Sekban	Nizam-ı Cedid	Total Strength of Ottoman Army
1350	1,000 est.	1,000 est.	3,500 est.	200 est.	500 est.	—	—	—	—	—	—	—	6,000 est.
1389	4,000 est.	8,000 est.	10,000 est.	5,000 est.	10,000 est.	500 est.	250 est.	250 est.	1,000 est.	4,000 est.	—	—	37,000 est.
1402	8,000 est.	15,000 est.	10,000 est.	20,000 est.	40,000 est.	1,000 est.	500 est.	500 est.	2,000 est.	6,000 est.	—	—	81,000 est.
1453	8,000 est.	15,000 est.	10,000 est.	20,000 est.	40,000 est.	6,000	2,000 est.	4,000 est.	12,000 est.	9,000 est.	—	—	94,000 est.
1528	8,180	20,000 est.	12,000	37,741	80,000 est.	12,000 est.	5,000 est.	7,000 est.	24,146	23,017	—	—	105,084–167,343 est.
1574	8,000 est.	20,000 est.	15,000 est.	40,000 est.	90,000 est.	13,599	5,957	9,619	29,175	30,000 est.	—	—	192,175 est.
1607/ 1609	[1]	[2]	[3]	44,404 (1607) 50,000 est. (1609)	105,339 (1607) 137,000 (1609)	37,627 (1609)	20,869 (1609)	17,372 (1609)	75,868 (1609)	25,000 est.	10,000 est.	—	196,207–247,868 est.
1670	[1]	[2]	[3]	22,000 est.	50,000 est.	39,470	14,070	16,756	70,296	25,000 est.	10,000 est.	—	70,296–155,296 est.
1807	[1]	[2]	[3]	400 est.	1,000 est.	15,000 est.	500 est.	500 est.	16,000 est.	15,000 est.	10.000 est.	25,000	25,000–67,000 est.
1826	[1]	[2]	[3]	400 est.	1,000 est.	15,000 est.	500 est.	500 est.	16,000 est.	15,000 est.	15,000 est.	—	47,000 est.

Notes:  ^{↑ 1 ↑ 2 ↑ 3}

Awards and decorations

The Category:Military awards and decorations of the Ottoman Empire collects the individual wards and decorations. The Ottoman War Medal, better known as the Gallipoli Star, was instituted by the Sultan Mehmed Reshad V on 1 March 1915 for gallantry in battle. The Iftikhar Sanayi Medal was first granted by Sultan Abdulhamid II. Order of the Medjidie was instituted in 1851 by Sultan Abdülmecid I. The Order of Osmanieh was created in January 1862 by Sultan Abdulaziz. This became the second highest order with the obsolescence of the Nişan-i Iftikhar. The Order of Osmanieh ranks below the Nişan-i Imtiyaz.

See also

• Ottoman military reforms
• Turkish Armed Forces
• Turkish Land Forces
• Foreign relations of the Ottoman Empire
• Special Organization (Ottoman Empire)

Uwagi

• ^[↓1]  (Yaya & Musellem) Yaya, light infantry, Musellem, light cavalry, over time they lost their original martial qualities and were employed only at such tasks as transportation or founding cannonballs. The organisation was totally abolished in 1582.
• ^[↓2]  (Azab) light infantry, during the last quarter of the 16th century, the Azabs disappeared from the Ottoman documentary record.
• ^[↓3]  (Akıncı) light cavalry, the Akıncıs continued to serve until 1595 when after a major rout in Wallachia they were dissolved by Grand Vezir Koca Sinan Paşa.

References

Bibliography and further reading

• Gábor Guns for the Sultan: Military Power and the Weapons Industry in the Ottoman Empire. Cambridge: wyd. Cambridge University Press. (2005) ISBN 978-0521843133.
• Dupuy, R. Ernest and Trevor N. Dupuy. The Encyclopedia of Military History from 3500 B.C. to the Present (1986 and other editions), passim and 1463–1464.
• Edward J. Erickson (April 2008) „The Armenians and Ottoman Military Policy, 1915”. „War in History” (2): Vol. 15 (2) ss. 141–167. DOI: 10.1177/0968344507087001. . JSTOR: 26070763
• Erickson, Edward J. Ordered to die: a history of the Ottoman army in the First World War (2001)
• Hall, Richard C. ed. War in the Balkans: An Encyclopedic History from the Fall of the Ottoman Empire to the Breakup of Yugoslavia (2014)
• Shai Struggle for Domination in the Middle East: The Ottoman-Mamluk War, 1485–91. Leiden: wyd. E.J. Brill. (1995) ISBN 978-9004101807.
• William H. "The Age of Gunpowder Empires, 1450–1800". W: Islamic & European Expansion: The Forging of a Global Order. Philadelphia: wyd. Temple University Press. (1993) ss. 103–139.
• Miller, William. The Ottoman Empire and its successors, 1801–1922 (2nd ed 1927) online, strong on foreign policy
• Rhoads Ottoman Warfare, 1500–1700. wyd. Rutgers University Press. (1999) ISBN 978-0813526850.
• Joseph Science & Civilisation in China. wyd. Cambridge University Press. (1986) Vol. V:7: The Gunpowder Epic. ISBN 0-521-30358-3..
• Pálosfalvi, Tamás. From Nicopolis to Mohács: A History of Ottoman-Hungarian Warfare, 1389–1526 (Brill, 2018)
• Douglas E. Islamic Gunpowder Empires: Ottomans, Safavids, and Mughals. Philadelphia: wyd. Westview Press. (2011) ISBN 978-0813313597.
• Topal, Ali E. "The effects of German Military Commission and Balkan wars on the reorganization and modernization of the Ottoman Army" (Naval Postgraduate School 2013) online
• Uyar, Mesut, and Edward J. Erickson. A Military History of the Ottomans: From Osman to Atatürk (Pleager Security International, 2009).

External links

• "Turkey Prepares for War 1913–1914" by Lt. Col. Edward J. Erickson
• Turkey in World War I
• History of the Ottoman Military Music