Otto I. (HRR)

Strona	Autorzy	Nota
[1]	[2]	Ten artykuł pochodzi z Wikipedii w języku polskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku polskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach.

Notka Otton I Wielki (ur. 23 listopada 912, zm. 7 maja 973 w Memleben) – książę Saksonii 936–961, król niemiecki od 936 i Święty Cesarz Rzymski od 962, z dynastii Ludolfingów. Życiorys Był synem Henryka I Ptasznika, króla Niemiec i jego drugiej żony Matyldy z Ringelheim, córki saskiego hrabiego Dytryka. Otton został królem Niemiec w drodze elekcji w roku 936. Uroczysta koronacja odbyła się w Akwizgranie w tym samym roku. Po koronacji musiał zwalczyć bunt książąt Saksonii, Bawarii, Lotaryngii i Frankonii wspieranych przez braci Ottona Thankmara i Henryka. Po zwycięstwie w 939 roku rozpoczął proces umacniania władzy opierając się na Kościele i związkach dynastycznych. Prowadził politykę ekspansywną wobec Słowian tworząc na ich terenach liczne marchie, osiągając brzegi Odry. Uzależnił od Niemiec Włochy, Czechy i Danię. Podbitą ludność chrystianizował. 10 sierpnia 955 pokonał Madziarów w bitwie na Lechowym Polu koło Augsburga, powstrzymując ich najazdy na środkową Europę. Od 963 roku Otton otrzymywał trybut od Mieszka I, księcia Polan (według przekazu kronikarza Thietmara) z części jego ziem – ta informacja bywa jednak kwestionowana przez znaczną część badaczy. 2 lutego 962 papież Jan XII koronował Ottona w Rzymie na cesarza rzymskiego. Chcąc jednak ułatwić sobie uznanie ze strony Bizancjum używał on tego tytułu bez przymiotnika „rzymski”. Jeszcze za swego życia w 967 Otton I uczynił cesarzem swego syna Ottona II. Po roku 967 cesarz Zachodu Otton I Wielki zamierzał doprowadzić do pojednania z Cesarstwem Bizantyńskim. Domagał się jednak prowincji bizantyńskich na Półwyspie Apenińskim. W tym celu Otton wysłał do Konstantynopola biskupa Cremony Liutpranda. Misja zakończyła się fiaskiem, a Bizancjum wysłało do Italii wojsko i okręty wojenne. Otton I podjął wówczas najazd na ziemie Cesarstwa Bizantyńskiego w Italii. Wiosną roku 969 przerwał wyprawę i opuścił południowe Włochy pozostawiając dalszą wojnę Pandolfowi z Kapui, który wkrótce dostał się do niewoli bizantyńskiej. W tej sytuacji Otton posłał na południe Włoch kolejne wojska, które rozbiły armię bizantyńską w bitwie pod Ascoli (Asculum) w roku 969. Mimo zwycięstwa Ottona sytuacja w południowych Włoszech nie uległa zmianie. W zaistniałej sytuacji w roku 972 Otton zaproponował Cesarstwu Bizantyjskiemu zwrot podbitych ziem na terenie Włoch w zamian za wzajemne uznanie tytułów cesarskich. Układ ten został przypieczętowany małżeństwem Ottona II z księżniczką Teofano, krewną cesarza bizantyjskiego Jana I Tzimiskesa. Otton I zmarł w wieku 60 lat i został pochowany w katedrze w Magdeburgu. Małżeństwa i potomstwo Otton I był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Edyta Angielska, córka króla Edwarda Starszego. Po raz drugi ożenił się w październiku 951 roku z Adelajdą, córką króla Burgundii – Rudolfa II. Z pierwszego małżeństwa pochodzili: Ludolf, ur. 930, zm. 6 września 957, książę Szwabii. Ludgarda, zm. 18 listopada 953, od 947 roku żona Konrada Czerwonego, księcia Lotaryngii. Z drugiego małżeństwa pochodzili: Henryk, ur. 952, zm. 7 kwietnia około 954 Bruno, ur. 953, zm. 8 września 957 Otto II, ur. 955, zm. 7 grudnia 983, cesarz rzymski Matylda, opatka w Quedlinburgu, ur. pod koniec 955, zm. 6 lutego 999 Z nieformalnego związku, prawdopodobnie z córką Tęgomira księcia Stodoran, pochodził: Wilhelm, zm. 968, arcybiskup Moguncji. Zobacz też Otto, Otton – różne wersje imienia Przypisy Bibliografia Robert F. Barkowski: Die Ottonen und das Konzept eines vereinten Europa. Parthas Verlag, Berlin 2014, ISBN 978-3-86964-073-0. Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959, tablica 43.

Otto I. der Große Otton I Wielki z łaski Bożej cesarz (Imperator Augustus) Król Niemiec Okres 936 973 Poprzednik Henryk I Ptasznik Następca Otton II Król Włoch Okres 951 973 Poprzednik Berengar II Następca Otton II Święty Cesarz Rzymski Okres 962 973 Poprzednik Berengar I z Friulu Następca Otton II Dynastia Ludolfingowie Dane biograficzne Urodziny 23 listopada 912 Śmierć 7 maja 973 Ojciec Henryk I Ptasznik Matka Matylda z Ringelheim 1.żona Edyta Angielska od 930 do 946 Dzieci Ludolf Ludgarda 2.żona Adelajda od 951 do 7 maja 973 Dzieci Henryk Bruno Otto II Matylda