Królestwo Stefana Dragutina
| Strona | Autorzy | Nota |
| [1] | [2] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
| Strona | Autorzy | Nota |
| [3] | [4] | Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach. |
|
Syrmia to nazwa większego obszaru wokół rzeki Sawy. Część na północy Sawy znana była jako Górna Syrmia (dzisiejsza Syrmia), podczas gdy obszar na południe od rzeki był znany jako Dolna Syrmia (dzisiejsza Machva). Okręg Syrmia był w średniowieczu podziałem administracyjnym Królestwa Węgier. Został założony w XIII wieku i obejmował większość dzisiejszej Syrmii Serbskiej. Podlegał bantowi Maczwy. Syrmia została podbita przez Turków w 1526 roku. HistoriaTemat Sirmium został przejęty przez Węgrów pod koniec XI wieku, a Syrmia stała się przedmiotem sporu między Bizantyjczykami a Węgrami przez cały wiek. Manuel I Komnenos odzyskał Syrmię w 1162 r.,[1] obronił ją w 1167 r.,[2], ale ostatecznie stracił ją na rzecz Węgier króla Beli III w 1180 roku.[3] Jej zarząd przejął w XIII wieku ban Maczwy. Do stycznia 1229 r. Syrmia była w sensie kościelnym podporządkowane arcybiskupstwu Kalocsa.[4] Następnie papież Grzegorz IX zezwolił na ustanowienie nowego biskupstwa z siedzibą w Bánmonostor (współczesny Banoštor).[4] Królestwo Stefana Dragutina (serb. Стефан Драгутин) było średniowiecznym królestwem Serbów. Stefan Dragutin był początkowo królem Serbii od 1276 do 1282. W 1282 złamał nogę podczas polowania i zachorował; przekazał tron swojemu młodszemu bratu Stefanowi Milutinowi podczas soboru w Dieżewie w 1282 r., zachowując dla siebie niektóre północne części kraju (kopalnię i części parafii Podrinje). Ponieważ jego syn Władysław poślubił krewną króla węgierskiego, Dragutin w 1284 r. Dragutin od króla Węgier Władysława IV nabył banat Só (Soli),banat Ózora (Usora) i banat Maczwy (Mačva) z Belgradem, co było znane jako ulterior Sirmia w dokumentach papieskich.[4] Dragutin był znany jako „król Syrmii”.[5] Okręg Syrmia był często wymieniany w węgierskich dokumentach jako hrabstwo, w którym królowie nadawali majątki swojej szlachcie.[4] W czasie, gdy okręg Syrmii znajdował się pod rządami Serbii, węgierski Karol I był w nim aktywny dwukrotnie, wydając dokumenty 1 września 1308 r. w Pétervárad (dzisiejszy Petrovaradin), oraz w lutym 1314 roku w Szávaszentdemeter (dzisiejsza Sremska Mitrovica) i Pétervárad.[4] Stefan początkowo rządził jako wasal węgierski, aż do upadku władzy centralnej w Królestwie Węgier. Pierwszą stolicą jego państwa był Debrc (między Belgradem a Sabacem), a później przeniósł swoją rezydencję do Belgradu. Dragutin był pierwszym serbskim władcą, który rządził z Belgradu jako stolicą. Około 1291 r. I przy pomocy Milutina Dragutin rozszerzył swoje terytorium, aneksując regiony Branicevo i Kucevo, których bułgarscy władcy Darman i Kudelin niedawno uniezależnili się od Królestwa Węgier[6]. Po raz pierwszy region ten stał się częścią państwa serbskiego[3]. Ta akcja prawdopodobnie spowodowała wojnę między bułgarskim despotą Szyszmanem z Widyna i Milutin. Pod koniec życia Stefan Dragutin oddzielił się od węgierskich przyjaciół i zacieśnił kontakty w Serbii. Później złożył śluby zakonne i zmarł w 1316 r., Pochowany w klasztorze filarów Đurđevi w pobliżu Novi Pazar. Po śmierci króla Dragutina jego syn Władysław objął aportaż ojca. Jednak w 1319 r. serbski król Milutin II, stryj Władysława, zaatakował, pokonał i uwięził Władysława. Kiedy Milutin zmarł w 1321 r., Nowo uwolniony Władysław odzyskał ziemie ojca, korzystając z pomocy Węgrów i Stefana II, bana Bośni[↓1] . Po ponownym pobiciu przez zwolenników Stefana Dečańskiego (następcy Milutina) Władysław wycofał się do Królestwa Węgier w 1324 r. Siostrzeniec Władysława, ban Stefan II, ponownie wcielił Soli i Usorę do Bośni. Belgrad i północna część banatu Maczwy wzdłuż rzeki Sawy pozostały pod rządami Królestwa Węgier, natomiast Branicevo i południowa część Maczwy pozostały w Serbii. Królestwa Serbii i Węgier będą walczyć o Maczwe w następnym wieku. FinałSyrmia została podbita przez Turków trzy dekady po podbiciu Maczwy w 1496 r., po bitwie pod Mohaczem (1526), która doprowadziła do upadku Węgier i panowania osmańskiego w Panonii, a następnie w dalszej Europie. Królowie
WładcyZobacz takżeLinki zewnętrzne
Uwaga↑ 1 Matka Władysława była córką króla Węgier Stefana V. Żona Władysława była ciotką króla Węgier Andrzeja III. Ban Stefan II był synem siostry Władysława. |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
Przypisy
- ↑ Engel, Pál (2001). The Realm of St Stephen: A History of Medieval Hungary, 895–1526. I.B. Tauris Publishers. s. 53. ISBN 1-86064-061-3.
- ↑ Makk, Ferenc (1989). The Árpáds and the Comneni: Political Relations between Hungary and Byzantium in the 12th century (Tłumacz: György Novák). Akadémiai Kiadó. ss. 89-90' ISBN 963-05-5268-X.
- ↑ 3,0 3,1 Fine, John Van Antwerp, Jr. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor: University of Michigan Press. s. 7. ISBN 978-0-472-08260-5.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Istorisko društvo NR Srbije 1931, ss. 6, 11.
- ↑ Popović, Dušan J. (1990). Srbi u Vojvodini. 1. Matica srpska. s. 53.
- ↑ Vásáry, István (2005). Cumans and Tatars: Oriental Military in the Pre-Ottoman Balkans, 1185-1365. Cambridge University Press. s. 104. ISBN 9780521837569.
- ↑ Fine 1994 ↓.
Źródła
- Histoire du peuple serbe. (French) Lausanne: wyd. L’Age d’Homme. ISBN 9782825119587.
- Ćirković Sima (2004). The Serbs. Malden: wyd. Blackwell Publishing. ISBN 9781405142915.
- (1999). Лексикон српског средњег века (The Lexicon of Serbian Middle Ages). Београд: wyd. Knowledge. ISBN 9788683233014.
- Dinić Mihailo (1978). Српске земље у средњем веку: историјско-географске студије. wyd. Српска књижевна задруга.
- Engel Pál (2001). The Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary, 895-1526. London & New York: wyd. I.B.Tauris. ISBN 9781850439776.
- Fine John Van Antwerp Jr. The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the Sixth to the Late Twelfth Century. Ann Arbor, Michigan: wyd. University of Michigan Press. (1991) ISBN 0472081497.
- Fine John Van Antwerp Jr. (1994). [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Michigan: wyd. University of Michigan Press. ISBN 0472082604.
- John V. A. Jr. [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Michigan: wyd. University of Michigan Press. (1994) ISBN 0-472-08260-4.
- Jireček Constantin (1911). Geschichte der Serben. Gotha: wyd. Perthes. Vol. 1.
- Aleksandar R. Krstić (2016). „The Rival and the Vassal of Charles Robert of Anjou: King Vladislav II Nemanjić”. „Banatica” (2): Vol. 26 (2) ss. 33–51.
- (2008). Северна Босна: 13-16. век. wyd. Историјски институт. ISBN 9788677430719.
- Orbini Mauro (1601). Il Regno de gli Slavi hoggi corrottamente detti Schiavoni. Pesaro: wyd. Apresso Girolamo Concordia.
- Орбин Мавро (1968). Краљевство Словена. Београд: wyd. Српска књижевна задруга.
- Vásáry István (2005). Cumans and Tatars: Oriental Military in the Pre-Ottoman Balkans, 1185–1365. Cambridge: wyd. Cambridge University Press. ISBN 9781139444088.