Zárai béke

Strona	Autorzy	Nota
[1]	[2]	Ten artykuł został przetłumaczony z Wikipedii w języku angielskim. Treści pochodzące z Wikipedii w języku angielskim są oparte na licencji Creative Commons 3.0 – Uznanie Autorstwa – Na tych samych warunkach. Kopiując je lub tłumacząc, należy podać ich autorów i udostępnić na tych samych warunkach.

Traktaty: Dynastii Andegawenów Królów elekcyjnych

Treaty of Bruck (1328)  ♦  Treaty of Enns (1336)  ♦  Hungarian–Lithuanian Treaty (1351)  ♦  Hungarian–Neapolitan Treaty (1352)  ♦  Traktat z Zadaru (1358)  ♦  Treaty of Brunn (1364)  ♦  Treaty of Torino (1381)  ♦  Treaty of Iglo (1397)  ♦  Lubowla (1412)  ♦  Truce of Eger (1437)  ♦  Pokój w Szeged (1444)  ♦  Truce of Radkersburg (1447)  ♦  Hunyadi–Frederick pact (1450)  ♦  Traktat pokojowy z Wiener Neustadt (1463)  ♦  Treaty of Ófalu (1474)  ♦  Treaty of Korneoburg-Gmunden (1477)  ♦  Treaty of Brno (1478)  ♦  Treaty of Piotrków (1479)  ♦  Pokój w Ołomuńcu (1479)  ♦  Pozsonyi béke (1491)  ♦  I Kongers Wiedeński (1515)  ♦  Układ w Wielkim Waradynie (1538)  ♦  Traktat w Spirze (1570)

Notka Zárai béke (pol. Traktat z Zadaru, znany również jako traktat zarański, it. Pace di Zara), był traktatem pokojowym podpisanym w Zadarze w Dalmacji w dniu 18 lutego 1358 r., na mocy którego Republika Wenecka straciła wpływ na swoje terytoria Dalmacji. Traktat zadarski zakończył działania wojenne między Ludwikiem Węgierskim jako królem Chorwacji a Republiką Wenecką, które kwestionowały kontrolę nad szeregiem terytoriów wzdłuż wschodniego wybrzeża Adriatyku we współczesnej Chorwacji. Tło W 1301 r. dynastia Arpadów wygasła i po krótkiej przerwie została na Węgrzech i w Chorwacji zastąpiona dynastią Andegaweńską. Pierwszym królem z nowej dynastii był Karol Robert, który rządził od 1312 do 1342 roku. Jednak banem Chorwacji był nadal Pavao I. Šubić Bribirski, który uprzednio otrzymał wiele uprawnień monarchy, w tym bicie monet, nadawanie miastom praw i nakładanie na nie rocznych podatków. Pokój w Zadarze 1358 Street. Działania bana Pawła doprowadziły do buntu wśród chorwackiej szlachty, która z powodzeniem skontaktowała się z królem Karolem, aby pomógł im usunąć go. W zamian za pomoc chorwacka szlachta została jednak zmuszona do zadeklarowania swojej bezpośredniej przynależności do monarchii węgierskiej, przygotowując grunt pod próby wydalenia Republiki Weneckiej z chorwackiego wybrzeża. Podczas gdy inne miasta w regionie Dalmacji cierpiały z powodu przeciągania wojny między Wenecjanami a Węgrami i Chorwatami, Dubrownik, który był utrzymywany przez Wenecję, stał się potęgą gospodarczą, wykorzystując swoją pozycję między zachodem a bogatymi w minerały królestwami Serbii i Bośni, a także dzięki położeniu między Europą a Lewantem. Traktat w Zadarze   Królestwo Wegier   Królestwo Chorwacji   Banat Bośni   Księstwo Austrii   Patriarchat Akwilei   Republika Wenecka   Republika Raguzy   Serbia W latach pięćdziesiątych XIV wieku król Ludwik I był w stanie zgromadzić armię 50 000 ludzi, łącząc swoje siły ze posiłkami wysłanymi przez księcia Austrii, hrabiów Gorycji, władcy Padwy, [Francesco I da Carrara] i patriarchatu Akwilei - państwa w obrębie Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W 1356 r. koalicja obległa Wenecjan pod Asolo, Conegliano, Cenedą i twierdzą Treviso. W tym samym czasie wzdłuż wybrzeża Dalmacji armia zaatakowała chorwackie miasta Zadar, Trogir, Split i Dubrownik, a także inne mniejsze miasta, które poddały się dość szybko. Złamani serią odwrotów wojskowych na terytorium pod ich kontrolą Wenecjanie pogodzili się z niesprzyjającymi warunkami określonymi w traktacie zadarskim, który został podpisany w tytułowym mieście 18 lutego 1358 r. Konsekwencje Traktat został podpisany w klasztorze św. Franciszka i zgodnie z warunkami umowy region Dubrownik i Zadar znalazły się pod panowaniem króla Węgier i Chorwacji. Oznaczało to powstanie Republiki Ragusa jako niepodległego i odnoszącego sukcesy państwa. Tego samego nie można powiedzieć o Zadarze, ponieważ Władysław Neapolitański sprzedał go później Wenecji. W wyniku traktatu pokojowego Wenecja musiała oddać cały swój majątek w Dalmacji królowi, od [zatoki Kvarner do Zatoki Kotorskiej, ale mogła zachować wybrzeże Istrii i region Treviso. Został również zmuszony do zniesienia, w tytule swojego doży, jakiegokolwiek odniesienia do Dalmacji. Jednak traktat zachował przewagę marynarki wojennej Wenecji na Morzu Adriatyckim, ponieważ król Ludwik zgodził się nie budować własnej floty. Ludwik i jego armia triumfalnie wkroczyli do Zadaru w 1358 r., udzielając rozległych przywilejów szlachcie w Zadarze i wznosząc stolicę Dalmacji. Zobacz także Lista traktatów Przypisy Linki zewnętrzne Zadarski list Kako je i zašto Ladislav prodao Dalmaciju (po chorwacku), [dostęp:2008-06-07].

Zárai béke Traktat z Zadaru Pace di Zara (wł.) Powód Wojna wenecko-węgierska z 1356 r Rodzaj traktat pokojowy Data 18 lutego 1358 Miejsce Zadar Warunki Narodziny Republiki Raguzy. Utrata części posiadłości weneckich w Dalmacji Strony Królestwo Węgier w unii z Królestwem Chorwacji Republika Wenecka Język łacina